11 augustus. De datum waarop ik voor het laatst nog eens iets publiceerde op deze blog. Ik zou zeggen: God, wat gaat de tijd snel. Die God staat er alleen voor de vorm, versta me alstublieft niet verkeerd.
Ondertussen werk ik al drie maanden voor Brussel Deze Week. De zomer, die grotendeels in spanning werd doorgebracht, spanning voor de vacature en de daarop volgende job, is eveneens voorbij. Met de eerste sneeuw neigen mijn vingers naar een voorlopige balans, terwijl ze weinig sierlijk over de toetsen van mijn klavier zweven. Maar in zulk een traditionele balans heb ik allerminst zin.
Want daarvoor is het nog te vroeg. Ik ben eenentwintig, het leven vliegt vooruit. Waar ik vroeger overdreven symbolisch belang hechtte aan terugblikken en stilstaan, kies ik nu voor de vlucht vooruit. Maar voeg daar alstublieft geen 'volle' aan toe. Met momenten, zoals dit weekend, wentel ik me nog graag in wat nostalgie. Het is er ook het weer voor.
Journalistiek is een prachtvak. Voor de conditie, voor het brein. Voor het amusement ook. Nog nooit heb ik me zo goed geamuseerd bij het uitvoeren van taken. Zelfs uitsluitend francofone gemeenteraden, badend in lethargie en kerkfabrieken, boeien me. Telefonische interviews gebeuren vaak met de nodige schwung. Face-to-face-interviews met de nodige koffie en joie-de-vivre. Het koffiezetapparaat op de redactie is de zon, het middelpunt waarrond de redacteuren draaien. De witte e-mac-computers de middelen. De verhalen de doelen.
En elke zichzelf respecterende persconferentie heeft uitstekende wijn in de aanbieding. Als je in een stad als Brussel werkt, en kunt vertrouwen (alhoewel) op een stadsbusnet, mag je af en toe een glaasje meer drinken.
Pas met in die gekke hoofdstad te werken begint het me te dagen dat België nog complexer is dan je kan vermoeden. Vooraleer ik echter met het traditionele discours begin over ondergewaardeerd Brussel, Vlamingen met dorpsmentaliteit en Franstaligheid: ik geloof heilig dat er werkelijk niemand is die (bondig) kan vertellen hoe België werkt. Dat is de last die we met ons meezeulen.
En het Nederlands in de hoofdstad? Dat valt best mee.
Sta me toe, beste lezer, volgende keer een gewone werkdag te verslaan. U leest het de komende week.
Eindigen doen we met een totaal losgeslagen quote, maar wel uniek en lang geleden:
"Parler Français, c'est plus efficace qu'une guerre civile" (Baconfoy uit De Collega's)
zondag 23 november 2008
maandag 11 augustus 2008
Zin en onzin van een demonstratie
Voor de Russische ambassade in de De Frélaan in Ukkel werd vanavond gedemonstreerd tegen de oorlog in Zuid-Ossetië (en bij uitbreiding: Georgië).
Druppelsgewijs stromen de demonstranten toe. Getooid in de wit-rode Georgische kleuren, vlaggen en toeterend met autoclaxons tijdens het voorbijrijden. Spandoeken waarop de internationale gemeenschap wordt aangemaand te reageren.
Achter de hoge hekken van de Russische ambassade blijft het stil. Af en toe komen enkele diplomaten vanop afstand nieuwsgierig kijken. De Georgische demonstranten roepen leuzen als 'Poetin, terrorist', 'Poetin, moordenaar' en 'Rusland, fascistisch land!'
Bijna alle demonstranten zijn het erover eens: "Dit conflict draait niet rond Zuid-Ossetië, maar om de controle over de olielevering aan Europa vanuit het verder gelegen Azerbeidzjan." Een hele opsomming van data, halve en misschien wel hele waarheden, overgoten met al dan niet historisch juiste feiten, worden op me afgevuurd. Bij momenten gaat het er hevig aan toe en verliezen mijn gesprekspartners hun kalmte. "Ziet de wereld het dan niet, zien ze niet dat we worden aangevallen." "Waarom laten jullie dit toe? Georgië is Europa, we willen lid worden van de EU en de NAVO, en nu gebeurt dit." Alhoewel soms sloganesk, bevatten sommige oneliners een cynische waarheid.
En dan is er Medea, een jonge Georgische die in ons land studeert. Met tranen in haar ogen vertelt ze haar relaas.
"Kan dit in de eenentwintigste eeuw nog? We geloofden in de toekomst, we waren bezig onze toekomst op te bouwen, we zagen onszelf al in Europa, en nu is dat allemaal teniet gedaan. Heeft de internationale gemeenschap geen schaamte nu ze zichzelf in stilzwijgen hult?" Afwisselend rinkelt haar telefoon, en naar verluidt staat ze in contact met vrienden in Georgië. Er wordt gemeld dat Russische troepen oprukken naar de hoofdstad Tbilisi. Een bericht dat ik meermaals te horen krijg.
Ik ben niet in staat de troepenbewegingen te volgen, noch weet ik tot waar de Russische troepen vandaag gekomen zijn. Het late journaal hulde zich in een sfeer van mysteriositeit. De BBC ook.
"Jij zou toch ook niet vechten tegen Mike Tyson? Wel, wij ook niet...Waarom zouden wij in godsnaam Rusland aanvallen," zegt Armaz, als hij enige twijfel in mijn blik meent te bespeuren.
"Bovendien", zo gaat hij verder, "Vertaal alles maar wat in het Russisch vooraf wordt gegaan door Vlad-". Dat is immers Russisch voor 'overwin'", zo besluit Armaz. Kan zijn. "Hoe heet Poetin met zijn voornaam?", voegt hij er direct aan toe. "VLADimir", inderdaad. "Poetin voert een uiterst agressieve politiek, en is er op gebrand Georgië te bezetten", besluit hij.
Wordt de vijand gedemoniseerd? Het blijft beschaafd, ik hoor geen oproepen tot het collectief uitmoorden van Russen, geen doodsbedreigingen aan het adres van Poetin, geen blinde haat. Nog niet.
Deze mensen demonstreren vreedzaam. Veel haalt dat niet uit, is hun trieste eindbalans als ze besluiten te betoging te ontbinden.
Velen hebben tranen in hun ogen. Ik zie vertwijfeling, en voel die absolute ontreddering. De reddeloosheid is sprekend. Maar sterke verklaringen van de 'internationale gemeenschap' blijven ook nadien uit.
Veel haalt het dus niet echt uit. Lijkt het. Maar wat moeten deze mensen anders doen? Hun land wordt aangevallen.
Nog nooit voelde ik angst zo goed. Nog nooit was angst zo levendig. Oorlog nog nooit zo tastbaar.
Welke werkelijkheid is dit? Ik bevind me er buiten, maar sta er als journalist toch een klein beetje middenin.
Druppelsgewijs stromen de demonstranten toe. Getooid in de wit-rode Georgische kleuren, vlaggen en toeterend met autoclaxons tijdens het voorbijrijden. Spandoeken waarop de internationale gemeenschap wordt aangemaand te reageren.
Achter de hoge hekken van de Russische ambassade blijft het stil. Af en toe komen enkele diplomaten vanop afstand nieuwsgierig kijken. De Georgische demonstranten roepen leuzen als 'Poetin, terrorist', 'Poetin, moordenaar' en 'Rusland, fascistisch land!'
Bijna alle demonstranten zijn het erover eens: "Dit conflict draait niet rond Zuid-Ossetië, maar om de controle over de olielevering aan Europa vanuit het verder gelegen Azerbeidzjan." Een hele opsomming van data, halve en misschien wel hele waarheden, overgoten met al dan niet historisch juiste feiten, worden op me afgevuurd. Bij momenten gaat het er hevig aan toe en verliezen mijn gesprekspartners hun kalmte. "Ziet de wereld het dan niet, zien ze niet dat we worden aangevallen." "Waarom laten jullie dit toe? Georgië is Europa, we willen lid worden van de EU en de NAVO, en nu gebeurt dit." Alhoewel soms sloganesk, bevatten sommige oneliners een cynische waarheid.
En dan is er Medea, een jonge Georgische die in ons land studeert. Met tranen in haar ogen vertelt ze haar relaas.
"Kan dit in de eenentwintigste eeuw nog? We geloofden in de toekomst, we waren bezig onze toekomst op te bouwen, we zagen onszelf al in Europa, en nu is dat allemaal teniet gedaan. Heeft de internationale gemeenschap geen schaamte nu ze zichzelf in stilzwijgen hult?" Afwisselend rinkelt haar telefoon, en naar verluidt staat ze in contact met vrienden in Georgië. Er wordt gemeld dat Russische troepen oprukken naar de hoofdstad Tbilisi. Een bericht dat ik meermaals te horen krijg.
Ik ben niet in staat de troepenbewegingen te volgen, noch weet ik tot waar de Russische troepen vandaag gekomen zijn. Het late journaal hulde zich in een sfeer van mysteriositeit. De BBC ook.
"Jij zou toch ook niet vechten tegen Mike Tyson? Wel, wij ook niet...Waarom zouden wij in godsnaam Rusland aanvallen," zegt Armaz, als hij enige twijfel in mijn blik meent te bespeuren.
"Bovendien", zo gaat hij verder, "Vertaal alles maar wat in het Russisch vooraf wordt gegaan door Vlad-". Dat is immers Russisch voor 'overwin'", zo besluit Armaz. Kan zijn. "Hoe heet Poetin met zijn voornaam?", voegt hij er direct aan toe. "VLADimir", inderdaad. "Poetin voert een uiterst agressieve politiek, en is er op gebrand Georgië te bezetten", besluit hij.
Wordt de vijand gedemoniseerd? Het blijft beschaafd, ik hoor geen oproepen tot het collectief uitmoorden van Russen, geen doodsbedreigingen aan het adres van Poetin, geen blinde haat. Nog niet.
Deze mensen demonstreren vreedzaam. Veel haalt dat niet uit, is hun trieste eindbalans als ze besluiten te betoging te ontbinden.
Velen hebben tranen in hun ogen. Ik zie vertwijfeling, en voel die absolute ontreddering. De reddeloosheid is sprekend. Maar sterke verklaringen van de 'internationale gemeenschap' blijven ook nadien uit.
Veel haalt het dus niet echt uit. Lijkt het. Maar wat moeten deze mensen anders doen? Hun land wordt aangevallen.
Nog nooit voelde ik angst zo goed. Nog nooit was angst zo levendig. Oorlog nog nooit zo tastbaar.
Welke werkelijkheid is dit? Ik bevind me er buiten, maar sta er als journalist toch een klein beetje middenin.
zaterdag 9 augustus 2008
1 jaar Sarajevo Blues
Ondertussen bestaat mijn blog één jaar. En dat moet gevierd.
Ik herinner me nog goed hoe de bus Brussel-Sarajevo eindeloos kilometers vrat door het platte Kroatische Slavonië. Alsof er nooit een einde aan ging komen. Ik herinner me de hitte die op me neerviel aan de Bosnische grens, net over de rivier de Sava, bruin modderwater en een oponthoud van twee uur door een dubieuze lading huishoudartikelen die de chauffeur het land niet mocht binnensmokkelen. En ik herinner me mijn intrede in Sarajevo, ondertussen zo nodig nog warmer, met een dreigend onweer in de verte. De tram op, naar de Bascarsija, het historische centrum van de stad.
Allemaal één jaar geleden. God, wat ben ik ondertussen veranderd. Een jaar geleden dacht ik nog niet na over afgestudeerd zijn, was ik nog bezig met mijn herexamen Stem&uitspraak en voelde ik me een ontdekker toen ik in het onooglijk kleine bergdorpje Sinanovici een waar Nirwana bereikte, me wentelend in de stilte en het door mijnen omgeven gebergte.
De simpele geneugten van individueel reizen. Of ik dit jaar op reis kan, is vooralsnog niet zeker. Ik moet het hebben van mijn herinneringen.
Vanochtend toen ik wakker werd - te vroeg naar mijn zin, maar kom - was het zulk prachtig weer dat ik direct in mijn wandelschoenen gesprongen ben en twee uur het veld ben ingetrokken. Gisteren was ik ook al het veld in, maar dat was voor een reportage, en was een begoniaveld. Op bezoek bij kweker Luc Van Der Sype in Lochristi om te achterhalen waar de bloemetjes van het Brusselse bloementapijt nu eigenlijk vandaan komen. Van daar dus, voor een tiende althans. De rest leest u woensdag maar in Brussel Deze Week.
Tijdens mijn wandeling me een beetje bezig gehouden met fotografie. Ik vind dat rustgevend. Er stonden enkele strobalen op het korenveld, zeer fotogeniek tegen de azuurblauwe achtergrond. En op de achtergrond de ene zware vliegende kist na de andere.
Gisteren trouwens nog eens aan de Oostrand gedacht. Dat is die streek waar ze nu uitzonderlijk veel last menen te hebben van opstijgende vliegmachines. En de oostkant van Brussel, want die moeten uiteraard mee op de kar springen. Twee mogelijkheden: ofwel Brussel en die zoot klagers (kloot zagers, haha) verplaatsen en ze ergens op een kunstmatig eiland in de Perzische Golf een nieuw leven geven. Ik ben vergevingsgezind vandaag. Ofwel vliegen verbieden in België. Het slot er op. Allemaal met de caravan naar Spanje, Oezbekistan of New York. Veel beter voor de ecovoet overigens.
Overigens zag ik gisteren vliegtuigen opstijgen op baan 07R. Die vliegen dan in de richting van Leuven. toch niet echt de Oostrand als je 't mij vraagt.
Maar voor ik weeral in gemekker over de luchthaven herval: uiteraard heeft iedereen het democratische recht om zijn ongenoegen te uiten. Evenzeer als ik het recht heb om het geklaag in het belachelijke te trekken.
Ik zie straks Bert Anciaux. Dat is de Vlaamse minister voor Brussel. Anciaux breekt straks een muur af in Jeugdhuis 't Mutske in Laken, een uiterst fotogeniek moment. Uw reporter zal ter plaatse zijn.
Voor de goede verstandhouding - ik had het daarstraks over mijn wandeling - nog een uiterst mooie foto om af te sluiten. Ik moet alweer het veld in. Journalisten vinden doorgaans geen rust.
Ik herinner me nog goed hoe de bus Brussel-Sarajevo eindeloos kilometers vrat door het platte Kroatische Slavonië. Alsof er nooit een einde aan ging komen. Ik herinner me de hitte die op me neerviel aan de Bosnische grens, net over de rivier de Sava, bruin modderwater en een oponthoud van twee uur door een dubieuze lading huishoudartikelen die de chauffeur het land niet mocht binnensmokkelen. En ik herinner me mijn intrede in Sarajevo, ondertussen zo nodig nog warmer, met een dreigend onweer in de verte. De tram op, naar de Bascarsija, het historische centrum van de stad.
Allemaal één jaar geleden. God, wat ben ik ondertussen veranderd. Een jaar geleden dacht ik nog niet na over afgestudeerd zijn, was ik nog bezig met mijn herexamen Stem&uitspraak en voelde ik me een ontdekker toen ik in het onooglijk kleine bergdorpje Sinanovici een waar Nirwana bereikte, me wentelend in de stilte en het door mijnen omgeven gebergte.
De simpele geneugten van individueel reizen. Of ik dit jaar op reis kan, is vooralsnog niet zeker. Ik moet het hebben van mijn herinneringen.
Vanochtend toen ik wakker werd - te vroeg naar mijn zin, maar kom - was het zulk prachtig weer dat ik direct in mijn wandelschoenen gesprongen ben en twee uur het veld ben ingetrokken. Gisteren was ik ook al het veld in, maar dat was voor een reportage, en was een begoniaveld. Op bezoek bij kweker Luc Van Der Sype in Lochristi om te achterhalen waar de bloemetjes van het Brusselse bloementapijt nu eigenlijk vandaan komen. Van daar dus, voor een tiende althans. De rest leest u woensdag maar in Brussel Deze Week.
Tijdens mijn wandeling me een beetje bezig gehouden met fotografie. Ik vind dat rustgevend. Er stonden enkele strobalen op het korenveld, zeer fotogeniek tegen de azuurblauwe achtergrond. En op de achtergrond de ene zware vliegende kist na de andere.
Gisteren trouwens nog eens aan de Oostrand gedacht. Dat is die streek waar ze nu uitzonderlijk veel last menen te hebben van opstijgende vliegmachines. En de oostkant van Brussel, want die moeten uiteraard mee op de kar springen. Twee mogelijkheden: ofwel Brussel en die zoot klagers (kloot zagers, haha) verplaatsen en ze ergens op een kunstmatig eiland in de Perzische Golf een nieuw leven geven. Ik ben vergevingsgezind vandaag. Ofwel vliegen verbieden in België. Het slot er op. Allemaal met de caravan naar Spanje, Oezbekistan of New York. Veel beter voor de ecovoet overigens.
Overigens zag ik gisteren vliegtuigen opstijgen op baan 07R. Die vliegen dan in de richting van Leuven. toch niet echt de Oostrand als je 't mij vraagt.
Maar voor ik weeral in gemekker over de luchthaven herval: uiteraard heeft iedereen het democratische recht om zijn ongenoegen te uiten. Evenzeer als ik het recht heb om het geklaag in het belachelijke te trekken.
Ik zie straks Bert Anciaux. Dat is de Vlaamse minister voor Brussel. Anciaux breekt straks een muur af in Jeugdhuis 't Mutske in Laken, een uiterst fotogeniek moment. Uw reporter zal ter plaatse zijn.
Voor de goede verstandhouding - ik had het daarstraks over mijn wandeling - nog een uiterst mooie foto om af te sluiten. Ik moet alweer het veld in. Journalisten vinden doorgaans geen rust.
maandag 4 augustus 2008
In de voetsporen van Edward Dabski
Mijn eerste echte opdracht voor BDW is een portret maken van Edward Dabski, een Poolse accordeonist die tijdens de weekdagen mensen in Brusselse metrostations verblijdt met de tonen van zijn trekzak. Vermits een teveel aan poëzie in een journalistiek artikel uit den boze is - en omdat mijn kopstuk niet de nodige draagkracht dreigt te hebben - publiceer ik een voorsmaakje op mijn blog.
Hier zijn de feiten: Edward Dabski wordt in 1948 geboren in een dorp in de buurt van Lublin, Polen. In 1993 besluit hij naar Brussel uit te wijken omdat het Polen van na de val van de muur hem geen toekomst meer kan bieden. Hij geeft zijn familiale leven op, maar weigert zijn passie te verwaarlozen als hij eenmaal hier arriveert: accordeon spelen. Uiteindelijk, na vele jaren, engageert hij zich in ons land voor verschillende culturele projecten, neemt dit jaar deel aan de muziekwedstrijd 'Les voix de St. Josse' - een cultuurproject van de gemeente Sint-Joost-ten-Node - en repeteert regelmatig met de Brusselse fanfare 'Jour de fete'. Hij spreekt een gebrekkig Frans, wat zijn integratie en zijn engagementen tot kleine wonders maakt. Zo ook mijn verhaal, als ik met bovenstaande feiten een coherent artikel kan schrijven.
En als dat niet lukt, laat ik de brave man in een woordenloze wereld verder spelen. De muziek zegt meer dan de woorden die ik in petto heb. De sfeer in metrostation Botanique (Kruidtuin) op een maandagochtend, de zachte, melancholische noten die de gehaaste voorbijgangers treffen, en de lachende Dabski achter zijn instrument...u proeft er best zelf van. Meteen ook een reden om naar Brussel te komen.
Hier zijn de feiten: Edward Dabski wordt in 1948 geboren in een dorp in de buurt van Lublin, Polen. In 1993 besluit hij naar Brussel uit te wijken omdat het Polen van na de val van de muur hem geen toekomst meer kan bieden. Hij geeft zijn familiale leven op, maar weigert zijn passie te verwaarlozen als hij eenmaal hier arriveert: accordeon spelen. Uiteindelijk, na vele jaren, engageert hij zich in ons land voor verschillende culturele projecten, neemt dit jaar deel aan de muziekwedstrijd 'Les voix de St. Josse' - een cultuurproject van de gemeente Sint-Joost-ten-Node - en repeteert regelmatig met de Brusselse fanfare 'Jour de fete'. Hij spreekt een gebrekkig Frans, wat zijn integratie en zijn engagementen tot kleine wonders maakt. Zo ook mijn verhaal, als ik met bovenstaande feiten een coherent artikel kan schrijven.
En als dat niet lukt, laat ik de brave man in een woordenloze wereld verder spelen. De muziek zegt meer dan de woorden die ik in petto heb. De sfeer in metrostation Botanique (Kruidtuin) op een maandagochtend, de zachte, melancholische noten die de gehaaste voorbijgangers treffen, en de lachende Dabski achter zijn instrument...u proeft er best zelf van. Meteen ook een reden om naar Brussel te komen.
donderdag 31 juli 2008
Gezocht: betontechnoloog
Solliciteren is een vak apart. Gelukkig kom je en route de nodige grappen tegen, die de hele rimram van CV's, vaardigheden, diploma's, kennis en mooi opgestelde briefjes waarin je verklaart dat je toekomstige werknemer wel stom moet zijn als hij jou de job niet zou toekennen, enigzins draaglijk maken.
Wist u dat er zoiets bestaat als een betontechnoloog? Stond gisteren in een mail van Vacature. Wel, ik wist ook niet van het bestaan van dit leuke beroep af, tot gisteren. Maar vacatures voor journalisten? Ik zwijg in alle talen. De meeste vacatures ook.
De komende maand weet ik wel wat gedaan. Ik ga immers als jobstudent-redacteur aan de slag bij Brussel Deze Week (jaja, na mijn stage heb ik me daar minstens voor één maand weten binnenpraten). En binnen één maand leest u een update van wat ik daarna ga doen. Afspraak, voor dit gedeelte althans, op 31 augustus.
Als de goden me gunstig gezind zijn, werk ik in september hopelijk ook voor Brussel Deze Week. Fulltime dan. U weet dat september traditioneel een vakantiemaand voor me is, maar van één keer niet te reizen ga je niet echt dood. Het is immers voor de 'goede zaak'. En eerlijk: ik zou ook wel tranen van geluk kunnen huilen als ik fulltime aan de slag zou kunnen als journalist bij Brussel Deze Week. En ik geef een fuif als ik mijn perskaart heb. Deal!
Onder invloed van al dit geplan en al deze nadenkendheid, begint het me te dagen dat al deze toekomstmuziek mijn halve leven gaat bepalen. Vanochtend, in alle koelte op de fiets, had ik zowaar een toekomstvisoen. Het is te zeggen...niet echt een visioen, maar eerder een sterk gevoel dat alles in de juiste plooi zou vallen. Er hing iets speciaals in de lucht. Als ik dus 'journalist blijf pleiten', en berust in alles wat binnen de magische oogstmaand augustus zal gebeuren, kom ik er wel. Mocht ik in het Midden-Oosten wonen, ik zou er geheid nog een In'shallah aan toevoegen.
Terwijl ik dit schrijf, ben ik ook plannen aan het maken om op mijn ambitieuze manier opnieuw te DJ'en. Ik had het al aangekondigd op mijn vorige post, maar ondertussen zijn er toch al twee draaisessies voorbij, en voel ik dat het echt wel opnieuw iets wordt. Eén vaststelling: Dedju, dat was lang geleden. En ik had het niet echt door. In journalistiek studeren is dan toch veel meer tijd gekropen dan verwacht. En dan schuif ik hobby's nogal makkelijk aan de kant. Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd ook veel heb gelezen, iets wat ik nu toch makkelijker doe dan in het verleden. Mijn voorliefde voor turven, dikke kluiven en vakkundige politiek-actuele werken groeit met de dag.
Maar we gaan het vandaag niet echt over politiek of actualiteit hebben. Fuck it. Ik had het dus over Avenue Métropole, een ronkende naam om te DJ'en, waarbij veel mensen zich afvragen "Kan dat niet in't Nederlands/Vlaams?" (Al gehoord op een fuif waar ik voor de muziek zorgde).
Sta me toe een paar regeltjes, zo niet een visie, te formuleren:
1. DJ Avenue Métropole draait enkel de muziek die hij goed vindt
2. Ik draai enkel met vinyl - of heel zelden CD's - op fuiven.
3. Ik weiger mee te doen aan de MP3- hype van hedendaagse DJ's.
4. Ik ben geen stijlicoon en koester ook geen enkele verlangen om dat te zijn.
5. Ik draai niet enkel één genre, maar de genres waar ik die avond zin in heb.
6. Als alle bovenstaande regels gerespecteerd worden, dan zorg ik gaarne voor muziek, zonder verpinken...
7. Ik draai nooit langer dan drie uur.
8. Desnoods draai ik voor een selecte kring, intimi of louter als amusement voor mezelf. Ik ben trendongevoelig.
Mijn muziekstijlen tenslotte: Drum&Bass, House, jazz, techno, elektro, ambient, soul, funk,...veel dus. Ik ga geen boom opzetten over vermaledijd hokjesdenken, vermits ik vaak wel in hokjes denk. Maar toch: eigenlijk maakt het niet uit wat ik draai, zolang het goed klinkt en voor de nodige sfeer zorgt. Simpel.
Nu ik over mijn muziek heb gepraat, staat het me vrij om u gedag te zeggen. De rest - verslag van mijn eerste werkdag - leest u morgen of het komende weekend. En uiteraard zal ik tijdens mijn job meer publiceren dan tijdens de voorbije vakantiemaand. Er zit immers veel in de lift.
Christophe
Wist u dat er zoiets bestaat als een betontechnoloog? Stond gisteren in een mail van Vacature. Wel, ik wist ook niet van het bestaan van dit leuke beroep af, tot gisteren. Maar vacatures voor journalisten? Ik zwijg in alle talen. De meeste vacatures ook.
De komende maand weet ik wel wat gedaan. Ik ga immers als jobstudent-redacteur aan de slag bij Brussel Deze Week (jaja, na mijn stage heb ik me daar minstens voor één maand weten binnenpraten). En binnen één maand leest u een update van wat ik daarna ga doen. Afspraak, voor dit gedeelte althans, op 31 augustus.
Als de goden me gunstig gezind zijn, werk ik in september hopelijk ook voor Brussel Deze Week. Fulltime dan. U weet dat september traditioneel een vakantiemaand voor me is, maar van één keer niet te reizen ga je niet echt dood. Het is immers voor de 'goede zaak'. En eerlijk: ik zou ook wel tranen van geluk kunnen huilen als ik fulltime aan de slag zou kunnen als journalist bij Brussel Deze Week. En ik geef een fuif als ik mijn perskaart heb. Deal!
Onder invloed van al dit geplan en al deze nadenkendheid, begint het me te dagen dat al deze toekomstmuziek mijn halve leven gaat bepalen. Vanochtend, in alle koelte op de fiets, had ik zowaar een toekomstvisoen. Het is te zeggen...niet echt een visioen, maar eerder een sterk gevoel dat alles in de juiste plooi zou vallen. Er hing iets speciaals in de lucht. Als ik dus 'journalist blijf pleiten', en berust in alles wat binnen de magische oogstmaand augustus zal gebeuren, kom ik er wel. Mocht ik in het Midden-Oosten wonen, ik zou er geheid nog een In'shallah aan toevoegen.
Terwijl ik dit schrijf, ben ik ook plannen aan het maken om op mijn ambitieuze manier opnieuw te DJ'en. Ik had het al aangekondigd op mijn vorige post, maar ondertussen zijn er toch al twee draaisessies voorbij, en voel ik dat het echt wel opnieuw iets wordt. Eén vaststelling: Dedju, dat was lang geleden. En ik had het niet echt door. In journalistiek studeren is dan toch veel meer tijd gekropen dan verwacht. En dan schuif ik hobby's nogal makkelijk aan de kant. Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd ook veel heb gelezen, iets wat ik nu toch makkelijker doe dan in het verleden. Mijn voorliefde voor turven, dikke kluiven en vakkundige politiek-actuele werken groeit met de dag.
Maar we gaan het vandaag niet echt over politiek of actualiteit hebben. Fuck it. Ik had het dus over Avenue Métropole, een ronkende naam om te DJ'en, waarbij veel mensen zich afvragen "Kan dat niet in't Nederlands/Vlaams?" (Al gehoord op een fuif waar ik voor de muziek zorgde).
Sta me toe een paar regeltjes, zo niet een visie, te formuleren:
1. DJ Avenue Métropole draait enkel de muziek die hij goed vindt
2. Ik draai enkel met vinyl - of heel zelden CD's - op fuiven.
3. Ik weiger mee te doen aan de MP3- hype van hedendaagse DJ's.
4. Ik ben geen stijlicoon en koester ook geen enkele verlangen om dat te zijn.
5. Ik draai niet enkel één genre, maar de genres waar ik die avond zin in heb.
6. Als alle bovenstaande regels gerespecteerd worden, dan zorg ik gaarne voor muziek, zonder verpinken...
7. Ik draai nooit langer dan drie uur.
8. Desnoods draai ik voor een selecte kring, intimi of louter als amusement voor mezelf. Ik ben trendongevoelig.
Mijn muziekstijlen tenslotte: Drum&Bass, House, jazz, techno, elektro, ambient, soul, funk,...veel dus. Ik ga geen boom opzetten over vermaledijd hokjesdenken, vermits ik vaak wel in hokjes denk. Maar toch: eigenlijk maakt het niet uit wat ik draai, zolang het goed klinkt en voor de nodige sfeer zorgt. Simpel.
Nu ik over mijn muziek heb gepraat, staat het me vrij om u gedag te zeggen. De rest - verslag van mijn eerste werkdag - leest u morgen of het komende weekend. En uiteraard zal ik tijdens mijn job meer publiceren dan tijdens de voorbije vakantiemaand. Er zit immers veel in de lift.
Christophe
woensdag 23 juli 2008
De kleine canyon - de toekomst
'Ver heen'. Dat is, in vogelperspectief, een rake benaming voor de huidige politieke impasse. Dit land is een grap, een vliegend circus dat door niet nader definieerbare krachten lijkt samen te blijven hangen. Geen mens die immers nog weet hoe het nu met de economie, de crisis, de regering en een duister kiesarrondissement verder moet. In die volgorde.
Een bezoekje aan onze in hetzelfde land wonende zuiderburen - lees: Walen - kan wonderen doen. Het voorbije weekend kon je me dan ook in de Ardense natuurpracht terugvinden. Ook daar zijn de bomen groen en houden mensen zich in het weekend ledig met een vorm van moderne, consumptiegerichte vrijetijdsbesteding. Tot zover zijn we allen Belgen. U leest het goed.
De hardnekkige Vlaming in mij wilde natuurlijk wandelen. Dergelijke heuvels komen in ons redelijk platte noorden niet voor, laat staan dat er nog van die schattige en kristalheldere beekjes voorkomen. En dus programmeerde ondergetekende een daguitstap naar de vallei van het riviertje met de meest ronkende naam in ons Belgenland: de Ninglinspo.
Dit riviertje - een zijrivier van de Amblève - ligt even buiten Remouchamps en is een kort leven beschoren: slechts een kilometer of twee scheiden bron en monding. Maar daartussen...
De Ninglinspo heeft gedurende duizenden jaren zijn vallei prachtig weten boetseren. Enig in België zijn de in de rotsen uitgeholde 'glijbanen' en diepe poelen, een ware canyonervaring. Allemaal het werk van het water en wat tijd op overschot. Ik kon met moeite het Indiana Jonesgevoel onderdrukken terwijl ik met mijn vriendin het
smalle pad naast het wilde riviertje afdaalde. Zo mooi, zo zuiver, zo on-Belgisch.
Het weer viel ook best mee: af en toe een fikse stortbui, afgewisseld door lange periodes van zon, een zachte bries en een graad of twintig. Ideaal voor mijn natuurvorsersnamiddag.
Want, u weet het of u weet het niet, ik heb in mijn nog jongere jaren fossielen en mineralen verzameld. Dat was nog eens een obsessie. Indien u bij toeval vorige zaterdag ook in deze vallei aan het wandelen was, die blonde jongen met lange lokken en een zwart shirt met '9' op, de hele tijd foto's nemend van de vele watervalletjes en met de neus altijd spiedend naar interessante geologische afzettingen in de oude rotsen, was ik. De roodharige deerne in mijn kielzog, dat was mijn vriendin. Ze liet me spelen als een losgelaten kind in deze Japanse tuin avant la lettre. Christophe in wonderland.
Het bladgroen, de kruinen en de frisse lucht, slechts opgewarmd door het eenvoudige zonlicht, schiep een ietwat mystieke sfeer. Onder het loof, de nooit ophoudende fotosynthesebron, was het koel. Waterdamp kringelde hier en daar voorzichtig omhoog.
Ik voelde me thuis tussen deze elementen. De fantasie sloeg snel op hol. Plannen werden gesmeed om eens met een spannend pakje, een helm en touwen een heuse
canyoning te organiseren. Misschien ietwat overdreven. Maar toch. België heeft nog mooie plekjes.
Zoals de drabbige roestkleurige modder in sommige poelen naast de Ninglinspo, de geologische afzettingen in de vorm van gelaagde gesteenten, schisten, kwartsieten en kwartsblokken met af en toe een paar bergkristallen. Ietwat meer microscopisch dan. In een canyon op schaalmodel is dat een correcte verhouding.
Een plaats voor eeuwig opgeslagen in mijn verbeelding dus, waar tijd slechts het ritme van de eeuwigheid bepaalt, en waar verplichtingen zich enkel manifesteren als eenvoudig genieten van de dingen, van de natuur, van het gezellig samenzijn van de neuronen en synapsen in mijn hersenen. Van kleine aspecten van deze levenscocon. Het eten van een boterham met kipfilet, met het klaterwater en het groen als decor. Het moet niet altijd Kosovo, Rwanda of Egypte zijn.
Ondertussen krijgen diverse scenario's over wat er de volgende maanden met mijn leven zal gebeuren, steeds meer vorm. Er zijn talloze opties, wat de toekomst uitermate boeiend maakt. Ik heb het immers zelf niet helemaal in de hand. Lotsbestemming en fatalisme zijn niet echt aan mij besteed, maar enige tussenkomst van een zeker lot sluit ik niet uit.
In wat voor land dat zal zijn, en onder welke voorwaarden, daar hou ik me even niet zo nauwgezet meer mee bezig. De politieke desinteresse is zeker niet totaal, maar is een bron van enig leedvermaak. Het enige woord dat men in deze crisis nog niet in de mond genomen heeft moet wel zoiets als 'tetten' zijn. Binnenkort ben ik echter opnieuw 'back on track' als journalist bij Brussel Deze Week voor één maand, en wie weet - de boodschap is er uit - nadien voor onbepaalde duur, waardoor mijn leven een toch wel drastische wending zal nemen. Na mijn diploma, rijbewijs en eventueel werk is alleen wonen dan misschien de volgende stap. Ik droom er alleszins van. Reisplannen worden even in de koelkast gezet, ergens met spijt in het hart, maar vermits het algemeen geweten is dat je daarvan niet doodgaat en dat landen niet de gewoonte hebben op te houden te bestaan. Alhoewel...
M.a.w.: To be continued.
Ondertussen nog even vermelden dat ik de draad van zowel mijn DJ-activiteiten als van mijn ambientproject opnieuw zal opnemen. Dit na enkele maanden inactiviteit. Had het te druk met allerhande journalistieke projecten.
Ondertussen leest u waarschijnlijk met stijgende verbazing mijn levensverhaal. Houden zo.
Vriendelijke groeten
Christophe
Een bezoekje aan onze in hetzelfde land wonende zuiderburen - lees: Walen - kan wonderen doen. Het voorbije weekend kon je me dan ook in de Ardense natuurpracht terugvinden. Ook daar zijn de bomen groen en houden mensen zich in het weekend ledig met een vorm van moderne, consumptiegerichte vrijetijdsbesteding. Tot zover zijn we allen Belgen. U leest het goed.
De hardnekkige Vlaming in mij wilde natuurlijk wandelen. Dergelijke heuvels komen in ons redelijk platte noorden niet voor, laat staan dat er nog van die schattige en kristalheldere beekjes voorkomen. En dus programmeerde ondergetekende een daguitstap naar de vallei van het riviertje met de meest ronkende naam in ons Belgenland: de Ninglinspo.
Dit riviertje - een zijrivier van de Amblève - ligt even buiten Remouchamps en is een kort leven beschoren: slechts een kilometer of twee scheiden bron en monding. Maar daartussen...
De Ninglinspo heeft gedurende duizenden jaren zijn vallei prachtig weten boetseren. Enig in België zijn de in de rotsen uitgeholde 'glijbanen' en diepe poelen, een ware canyonervaring. Allemaal het werk van het water en wat tijd op overschot. Ik kon met moeite het Indiana Jonesgevoel onderdrukken terwijl ik met mijn vriendin het
smalle pad naast het wilde riviertje afdaalde. Zo mooi, zo zuiver, zo on-Belgisch.Het weer viel ook best mee: af en toe een fikse stortbui, afgewisseld door lange periodes van zon, een zachte bries en een graad of twintig. Ideaal voor mijn natuurvorsersnamiddag.
Want, u weet het of u weet het niet, ik heb in mijn nog jongere jaren fossielen en mineralen verzameld. Dat was nog eens een obsessie. Indien u bij toeval vorige zaterdag ook in deze vallei aan het wandelen was, die blonde jongen met lange lokken en een zwart shirt met '9' op, de hele tijd foto's nemend van de vele watervalletjes en met de neus altijd spiedend naar interessante geologische afzettingen in de oude rotsen, was ik. De roodharige deerne in mijn kielzog, dat was mijn vriendin. Ze liet me spelen als een losgelaten kind in deze Japanse tuin avant la lettre. Christophe in wonderland.
Het bladgroen, de kruinen en de frisse lucht, slechts opgewarmd door het eenvoudige zonlicht, schiep een ietwat mystieke sfeer. Onder het loof, de nooit ophoudende fotosynthesebron, was het koel. Waterdamp kringelde hier en daar voorzichtig omhoog.
Ik voelde me thuis tussen deze elementen. De fantasie sloeg snel op hol. Plannen werden gesmeed om eens met een spannend pakje, een helm en touwen een heuse
canyoning te organiseren. Misschien ietwat overdreven. Maar toch. België heeft nog mooie plekjes.Zoals de drabbige roestkleurige modder in sommige poelen naast de Ninglinspo, de geologische afzettingen in de vorm van gelaagde gesteenten, schisten, kwartsieten en kwartsblokken met af en toe een paar bergkristallen. Ietwat meer microscopisch dan. In een canyon op schaalmodel is dat een correcte verhouding.
Een plaats voor eeuwig opgeslagen in mijn verbeelding dus, waar tijd slechts het ritme van de eeuwigheid bepaalt, en waar verplichtingen zich enkel manifesteren als eenvoudig genieten van de dingen, van de natuur, van het gezellig samenzijn van de neuronen en synapsen in mijn hersenen. Van kleine aspecten van deze levenscocon. Het eten van een boterham met kipfilet, met het klaterwater en het groen als decor. Het moet niet altijd Kosovo, Rwanda of Egypte zijn.
Ondertussen krijgen diverse scenario's over wat er de volgende maanden met mijn leven zal gebeuren, steeds meer vorm. Er zijn talloze opties, wat de toekomst uitermate boeiend maakt. Ik heb het immers zelf niet helemaal in de hand. Lotsbestemming en fatalisme zijn niet echt aan mij besteed, maar enige tussenkomst van een zeker lot sluit ik niet uit.
In wat voor land dat zal zijn, en onder welke voorwaarden, daar hou ik me even niet zo nauwgezet meer mee bezig. De politieke desinteresse is zeker niet totaal, maar is een bron van enig leedvermaak. Het enige woord dat men in deze crisis nog niet in de mond genomen heeft moet wel zoiets als 'tetten' zijn. Binnenkort ben ik echter opnieuw 'back on track' als journalist bij Brussel Deze Week voor één maand, en wie weet - de boodschap is er uit - nadien voor onbepaalde duur, waardoor mijn leven een toch wel drastische wending zal nemen. Na mijn diploma, rijbewijs en eventueel werk is alleen wonen dan misschien de volgende stap. Ik droom er alleszins van. Reisplannen worden even in de koelkast gezet, ergens met spijt in het hart, maar vermits het algemeen geweten is dat je daarvan niet doodgaat en dat landen niet de gewoonte hebben op te houden te bestaan. Alhoewel...
M.a.w.: To be continued.
Ondertussen nog even vermelden dat ik de draad van zowel mijn DJ-activiteiten als van mijn ambientproject opnieuw zal opnemen. Dit na enkele maanden inactiviteit. Had het te druk met allerhande journalistieke projecten.
Ondertussen leest u waarschijnlijk met stijgende verbazing mijn levensverhaal. Houden zo.
Vriendelijke groeten
Christophe
woensdag 16 juli 2008
Wat een mens zoal doet
Ja, wat heb ik de voorbije weken zoal zitten doen? Het is al een hele poos geleden dat ik nog eens iets nieuws gepost heb.
Van het leven genieten was één bezigheid (en is dat nog altijd). Het rustige gevoel al iets bereikt te hebben, en te kunnen meedrijven op de golven van de tijd. Wie weet de laatste keer voor mijn pensioen. De arbeidsmarkt lonkt, en kan veelbelovend zijn.
Sport, mountainbiken, joggen, wandelen. Maar ook koken, goede flessen wijn soldaat maken, bier hijsen in een bruin Brussels café en naar huis sukkelen. Uitslapen, afzakken naar donkere kelders van vertier en hemelse hedonistische hoogten verkennen. Druk? Met momenten. Vervelend? Uiteraard niet.
Veel gelezen ook de laatste tijd. Het verhullende 'België bestaat' van de Nederlandse Belgiëcorrespondent Bart Dirks. In deze woelige tijden een verdienstelijke analyse van een land dat we zelf beter begrijpen zonder het te beseffen, maar waarvoor we ons maar al te graag op buitenlanders verhalen om het zo mooi te kunnen verwoorden. Doe me toch maar een acht op tien.
En dan het schitterende, ontroerende stripverhaal 'Persepolis' van de Iraanse Marjane Satrapi. Een turf in minimalistische zwart-witstijl, met een dijk van een verhaal. De psyche van een land uitgelegd aan de hand van de psyche van één uiterst intelligente dame. Moet het eerste stripverhaal zijn waardoor ik zo nu en dan een tamelijk dikke krop in mijn keel moest doorslikken. In een ruk uitgelezen ook. Een blijver, en een kroonjuweel in mijn boekencollectie.
Allemaal omdat ik me vorige week eens liet gaan in De Standaard Boekhandel. Staan nog op het programma: 'Fantastisch' van Kris Verburgh over het ontstaan van deze planeet en al zijn facetten, 'Op reis naar nergens' van journalist Marc Helsen en 'De Grote Beschavingsoorlog' van Robert Fisk.
Maar eerst een weekendje in de ardennen met mijn vriendin. Met andere woorden: eerst nog wat genieten vooraleer ik mezelf zal kastijden met zware lectuur.
En dat in een land in regelrechte chaos. Of misschien net daarom...
Van het leven genieten was één bezigheid (en is dat nog altijd). Het rustige gevoel al iets bereikt te hebben, en te kunnen meedrijven op de golven van de tijd. Wie weet de laatste keer voor mijn pensioen. De arbeidsmarkt lonkt, en kan veelbelovend zijn.
Sport, mountainbiken, joggen, wandelen. Maar ook koken, goede flessen wijn soldaat maken, bier hijsen in een bruin Brussels café en naar huis sukkelen. Uitslapen, afzakken naar donkere kelders van vertier en hemelse hedonistische hoogten verkennen. Druk? Met momenten. Vervelend? Uiteraard niet.
Veel gelezen ook de laatste tijd. Het verhullende 'België bestaat' van de Nederlandse Belgiëcorrespondent Bart Dirks. In deze woelige tijden een verdienstelijke analyse van een land dat we zelf beter begrijpen zonder het te beseffen, maar waarvoor we ons maar al te graag op buitenlanders verhalen om het zo mooi te kunnen verwoorden. Doe me toch maar een acht op tien.
En dan het schitterende, ontroerende stripverhaal 'Persepolis' van de Iraanse Marjane Satrapi. Een turf in minimalistische zwart-witstijl, met een dijk van een verhaal. De psyche van een land uitgelegd aan de hand van de psyche van één uiterst intelligente dame. Moet het eerste stripverhaal zijn waardoor ik zo nu en dan een tamelijk dikke krop in mijn keel moest doorslikken. In een ruk uitgelezen ook. Een blijver, en een kroonjuweel in mijn boekencollectie.
Allemaal omdat ik me vorige week eens liet gaan in De Standaard Boekhandel. Staan nog op het programma: 'Fantastisch' van Kris Verburgh over het ontstaan van deze planeet en al zijn facetten, 'Op reis naar nergens' van journalist Marc Helsen en 'De Grote Beschavingsoorlog' van Robert Fisk.
Maar eerst een weekendje in de ardennen met mijn vriendin. Met andere woorden: eerst nog wat genieten vooraleer ik mezelf zal kastijden met zware lectuur.
En dat in een land in regelrechte chaos. Of misschien net daarom...
vrijdag 27 juni 2008
Bachelor in de Journalistiek met Onderscheiding
Twee glazen champagne, een diploma en een dame als gesprekspartner. Ondergetekende liet zich de avond welgevallen. Mijn haar wordt wel lang.
Drie jaar studeren. Het zit er op. Snel voorbij, gevolgd door de foute receptie met heel veel champagne. Voorafgegaan door een plechtigheid in een bioscoopzaal met rood tapijt, een veredelde pornobioscoop met de studenten als hoofdrolspelers. Maar niet op de manier die u nu in uw hoofd heeft. Viezerikken.
Moeders en traantjes. Spotlights. Enthousiaste docenten die de lof zingen over mijn Kosovoproject. En dan dat diploma vasthouden, die plechtige tekst, die titel, die graad. Ik heb het gedaan.
Zesenzeventig procent. Vier punten onder Grote Onderscheiding, maar dat kan geen kwaad. Een zestien op twintig voor mijn reportage over Kosovo. Een zeventien op twintig voor mijn Stage. Maar ook een tien op twintig voor het vak radiotechnieken, allesbehalve een minnares of goede vriend. Tegenvallende punten voor Engels, maar direct goed gemaakt door mijn eindwerkquotering. Ik weet immers dat mijn Engels meer dan behoorlijk is. Getuige het verleden (maar ook de toekomst - vergis u niet) van deze blog. En mijn interviews in Kosovo.
En geen punten onder de tien of addertjes onder het dorre gras der ongesmeerde stembanden of verkeerde ademhaling. Acht glazen champagne (het kunnen er ook meer geweest zijn) toverden ondergetekende om tot een spraakwaterval met enige kennis van zaken. Prompt zijn de oplossingen voor de crossmediale toekomst van de Journalistiek voorhanden. De toekomst oogt mooi, de wereldproblemen zijn net iets draaglijker. Best wel een egocentrische bedoening, zulk een diplomaceremonie. Maar voor een keertje mag dat wel, in alle bescheidenheid.
Wat ik de komende maanden zal doen? Verklap ik nog niet. Misschien weet ik het zelf nog niet. Turkije met mijn vriendin Lieve in september. Werken bij Brussel Deze Week in augustus (en daarna...?). Maar eerst genieten van de tijd en het relatieve comfort van mijn diploma. Voor even. U kent me immers, ik kan niet stilzitten.
Christophe
maandag 23 juni 2008
Mogelijkheden van (ruimtelijke) ordening
Een paar keer kijken naar België, naar de indeling van het land, leert ons dat er absoluut niet is nagedacht over het concept 'Ruimtelijke Ordening'. Of juist wel, maar dan zonder kennis van enige esthetica. Op een bepaalde manier echter, heeft het Belgische landschap wel iets. Noem het gerust volstrekt vreemd.
Een korte wandeling in de weidse velden in mijn gemeente Steenokkerzeel. Zinderend hete lucht, stofwegjes, gewassen die smeken om een druppel regen, maar die nattigheid niet direct zullen ontvangen. En aan de horizon, die eeuwige verzameling kerktorens en bomen.
Soms heeft het iets Toscaans. Kaarsrechte en hoge populieren, goudgeel graan, veel stof. Maar tegelijkertijd heeft het landschap dan ook weer die typische Vlaamse factor: best nog wel groen. België is op zijn mooist rond deze periode: het loof ziet nog groen, leeft, de warmte begint net heiig te worden en de bevolking maakt zich op voor lange barbecue-avonden. Dit land heeft wel degelijk een psyche, zij het van subtiele aard, die zich kenmerkt door de mate waarin ze niet of weinig in vraag wordt gesteld.
Ik vat het niet.
Het is pas sinds kort dat ik me de kunst van het schrijven over niet-journalistieke onderwerpen eigen maak. Het resultaat bent u nu aan het lezen. Ongetwijfeld zal het met vallen en opstaan gebeuren, zal het geschrijf niet altijd helder en onderbouwd zijn, maar dat kan me ergens niet echt schelen. Anderzijds trek ik het me wel aan als lezers mijn geschriften niet op prijs stellen. Soms vraag ik me zelfs luidop af of deze blog zin heeft, daar ik merk dat weinigen al dit moois lezen.
Tja, wat is bloggen dan ook in deze wereld? Een ijdelheidslocatie, om een andere blogger - waarmee ik om een niet zo erg duidelijke reden een niet zo goede verstandhouding heb - te citeren. De geciteerde is een dichter, meerbepaald een haikuschrijver, en heeft een nogal eigenzinnige manier van schrijven, steeds volgens een bepaald patroon: ergeren aan de buitenwereld die hem niet begrijpt, veralgemenend poneren dat de mensheid niet tegen kritiek kan en vervolgens van de weeromstuit er aan toevoegen dat hij maar een mens is en ook kan falen. Eerlijk gezegd lees ik zijn blog vaak wel graag. Op een bepaalde manier een man naar mijn hart, al wil hij dat niet geweten hebben of beseft hij het niet.
Een blog dus een ijdelheidslocatie? Waarschijnlijk. Toch zie ik er meer in. Of juist minder. Vermits ik van mezelf weet dat ik verschrikkelijk ijdel kan zijn - weliswaar verfijnd - zal deze blog wel onder die noemer thuishoren. Maar anderzijds vind ik ijdelheid een nogal omfloerst begrip, paradoxaal haast. We vinden wat we doen ijdel van onszelf en koesteren dan een soort haat-liefdeverhouding met onze individualiteit, genre 'Ik mag niet ijdel zijn, maar ik ben het toch'. Ja, inderdaad, maar even vaak vinden we wat we schrijven toch goed en lachen we complimenten regelmatig weg met 'ach, ja, is niet zo moeilijk om te schrijven hoor'. Eerlijk gezegd vind ik heil in paradoxen, omdat ze de wereld zelf zijn, ontbonden in tweeledige factoren. Een bron van inspiratie.
Mijn blog is dus in zekere zin een ijdelheidslocatie.
Het is een vreemde tijd. Zweven tussen de wereld van de gediplomeerden, de eeuwige studenten en de werkende medemens. Overmorgen weet ik of ik mijn opleiding tot journalist met verve kan bekronen. Of het een nipte overwinning wordt. Of het een herkansing wordt. Dat laatste zeg ik er bij omdat ik vorig jaar niet aan een doemscenario wist te ontsnappen: één fucking vak dat slecht was, en dan nog het uiterst subjectieve 'Stem en Uitspraak'. Mooi praten, Brabants accent wegvagen en zo van die dingen. Dit jaar zit de schrik voor dergelijke vakken er goed in.
Onderhand begin ik deze telexen over varia wel leuk te vinden, daarom: ik luister momenteel naar de Braziliaanse Bossanovazangeres Astrud Gilberto en heb daarnet 'Particules élementaires' van Michel Houellebecq voor de tweede keer uitgelezen. Mijn weekendkrant en maandageditie zijn zorgvuldig (alhoewel) gescand, en er liggen nog een aantal goede cd's gaande van filmmuziek van Miles Davis (L'ascenseur pour l'échafaud - Louis Malle) tot het absolute meesterwerk Dark Side of the Moon van Pink Floyd, verder verzameld werk van de Egyptische diva Oum Khaltoum en elektronische blieps en synthesizerpartijen van Boards of Canada. En een wandeling in een donker wordend veld als het bovenstaande gaat vervelen. Wie kan tegen deze luxe zijn? Wie kan zich onthechten van al dit moois? De mogelijkheden van een bepaalde ordening. Wat doe ik met mijn leven op een welbepaald moment in een welbepaalde situatie, begeleid door een welbepaald gevoel? Morgen kan u het misschien lezen.
Tot slot: mijn uitstap van vandaag met mijn vriendin Lieve naar Gent: dolverliefd, op een zonnige zomerdag. Twee jonge mensen die genieten, twee jonge mensen die bijna vier jaar lijf en leed delen. Waaromvragen zijn hier niet aan de orde. Of ze hoeven simpelweg niet.
Waarmee ik wil zeggen: doe zoals ons, jonge mensen. Tenslotte is de toekomst van ons, en hoeft het verleden dat nooit in de weg te staan. Vooruitgaan doen we alleszins.
Dit zal het voor vandaag zijn. Ik groet u.
Christophe
Een korte wandeling in de weidse velden in mijn gemeente Steenokkerzeel. Zinderend hete lucht, stofwegjes, gewassen die smeken om een druppel regen, maar die nattigheid niet direct zullen ontvangen. En aan de horizon, die eeuwige verzameling kerktorens en bomen.
Soms heeft het iets Toscaans. Kaarsrechte en hoge populieren, goudgeel graan, veel stof. Maar tegelijkertijd heeft het landschap dan ook weer die typische Vlaamse factor: best nog wel groen. België is op zijn mooist rond deze periode: het loof ziet nog groen, leeft, de warmte begint net heiig te worden en de bevolking maakt zich op voor lange barbecue-avonden. Dit land heeft wel degelijk een psyche, zij het van subtiele aard, die zich kenmerkt door de mate waarin ze niet of weinig in vraag wordt gesteld.
Ik vat het niet.
Het is pas sinds kort dat ik me de kunst van het schrijven over niet-journalistieke onderwerpen eigen maak. Het resultaat bent u nu aan het lezen. Ongetwijfeld zal het met vallen en opstaan gebeuren, zal het geschrijf niet altijd helder en onderbouwd zijn, maar dat kan me ergens niet echt schelen. Anderzijds trek ik het me wel aan als lezers mijn geschriften niet op prijs stellen. Soms vraag ik me zelfs luidop af of deze blog zin heeft, daar ik merk dat weinigen al dit moois lezen.
Tja, wat is bloggen dan ook in deze wereld? Een ijdelheidslocatie, om een andere blogger - waarmee ik om een niet zo erg duidelijke reden een niet zo goede verstandhouding heb - te citeren. De geciteerde is een dichter, meerbepaald een haikuschrijver, en heeft een nogal eigenzinnige manier van schrijven, steeds volgens een bepaald patroon: ergeren aan de buitenwereld die hem niet begrijpt, veralgemenend poneren dat de mensheid niet tegen kritiek kan en vervolgens van de weeromstuit er aan toevoegen dat hij maar een mens is en ook kan falen. Eerlijk gezegd lees ik zijn blog vaak wel graag. Op een bepaalde manier een man naar mijn hart, al wil hij dat niet geweten hebben of beseft hij het niet.
Een blog dus een ijdelheidslocatie? Waarschijnlijk. Toch zie ik er meer in. Of juist minder. Vermits ik van mezelf weet dat ik verschrikkelijk ijdel kan zijn - weliswaar verfijnd - zal deze blog wel onder die noemer thuishoren. Maar anderzijds vind ik ijdelheid een nogal omfloerst begrip, paradoxaal haast. We vinden wat we doen ijdel van onszelf en koesteren dan een soort haat-liefdeverhouding met onze individualiteit, genre 'Ik mag niet ijdel zijn, maar ik ben het toch'. Ja, inderdaad, maar even vaak vinden we wat we schrijven toch goed en lachen we complimenten regelmatig weg met 'ach, ja, is niet zo moeilijk om te schrijven hoor'. Eerlijk gezegd vind ik heil in paradoxen, omdat ze de wereld zelf zijn, ontbonden in tweeledige factoren. Een bron van inspiratie.
Mijn blog is dus in zekere zin een ijdelheidslocatie.
Het is een vreemde tijd. Zweven tussen de wereld van de gediplomeerden, de eeuwige studenten en de werkende medemens. Overmorgen weet ik of ik mijn opleiding tot journalist met verve kan bekronen. Of het een nipte overwinning wordt. Of het een herkansing wordt. Dat laatste zeg ik er bij omdat ik vorig jaar niet aan een doemscenario wist te ontsnappen: één fucking vak dat slecht was, en dan nog het uiterst subjectieve 'Stem en Uitspraak'. Mooi praten, Brabants accent wegvagen en zo van die dingen. Dit jaar zit de schrik voor dergelijke vakken er goed in.
Onderhand begin ik deze telexen over varia wel leuk te vinden, daarom: ik luister momenteel naar de Braziliaanse Bossanovazangeres Astrud Gilberto en heb daarnet 'Particules élementaires' van Michel Houellebecq voor de tweede keer uitgelezen. Mijn weekendkrant en maandageditie zijn zorgvuldig (alhoewel) gescand, en er liggen nog een aantal goede cd's gaande van filmmuziek van Miles Davis (L'ascenseur pour l'échafaud - Louis Malle) tot het absolute meesterwerk Dark Side of the Moon van Pink Floyd, verder verzameld werk van de Egyptische diva Oum Khaltoum en elektronische blieps en synthesizerpartijen van Boards of Canada. En een wandeling in een donker wordend veld als het bovenstaande gaat vervelen. Wie kan tegen deze luxe zijn? Wie kan zich onthechten van al dit moois? De mogelijkheden van een bepaalde ordening. Wat doe ik met mijn leven op een welbepaald moment in een welbepaalde situatie, begeleid door een welbepaald gevoel? Morgen kan u het misschien lezen.
Tot slot: mijn uitstap van vandaag met mijn vriendin Lieve naar Gent: dolverliefd, op een zonnige zomerdag. Twee jonge mensen die genieten, twee jonge mensen die bijna vier jaar lijf en leed delen. Waaromvragen zijn hier niet aan de orde. Of ze hoeven simpelweg niet.
Waarmee ik wil zeggen: doe zoals ons, jonge mensen. Tenslotte is de toekomst van ons, en hoeft het verleden dat nooit in de weg te staan. Vooruitgaan doen we alleszins.
Dit zal het voor vandaag zijn. Ik groet u.
Christophe
woensdag 18 juni 2008
Vakantie en zo
Vakantie dan. Op mezelf aangewezen, zich koesteren in de zon en het warme zeewater. Enzovoort.
Als de financiële toestand het volgende maand toelaat, plan ik een reis naar ofwel Egypte ofwel Albanië (en misschien nog eventjes Kosovo). In september zijn er plannen om met mijn vriendin naar Turkije te gaan.
Maar sommige dingen zijn nog belangrijker deze vakantie. Zo moet ik kiezen wat ik volgend jaar ga studeren, want na drie jaar Journalistiek ben ik nog niet voldaan. Professionele opleiding, best wel ok, maar na al die jaren snak ik naar wat meer achtergrondkennis. Op voorwaarde natuurlijk dat ik volgende week mijn diploma krijg, uiteraard. Ook behaal ik waarschijnlijk op het einde van deze maand mijn rijbewijs, en ben ik aldus klaar om lustig de wereld mee te verblijen met extra uitstoot.
En dan rest er me nog de uitdaging om mijn broek te laten zakken aan het Koninklijk Paleis in Brussel na mijn afstudeerreceptie. Een mens kan het druk hebben.
Je ziet, deze blog dient niet altijd om dure woorden en grondige analyses aan de wereld te tonen. Ook ik hou af en toe van de nodige gezapigheid.
Christophe
Als de financiële toestand het volgende maand toelaat, plan ik een reis naar ofwel Egypte ofwel Albanië (en misschien nog eventjes Kosovo). In september zijn er plannen om met mijn vriendin naar Turkije te gaan.
Maar sommige dingen zijn nog belangrijker deze vakantie. Zo moet ik kiezen wat ik volgend jaar ga studeren, want na drie jaar Journalistiek ben ik nog niet voldaan. Professionele opleiding, best wel ok, maar na al die jaren snak ik naar wat meer achtergrondkennis. Op voorwaarde natuurlijk dat ik volgende week mijn diploma krijg, uiteraard. Ook behaal ik waarschijnlijk op het einde van deze maand mijn rijbewijs, en ben ik aldus klaar om lustig de wereld mee te verblijen met extra uitstoot.
En dan rest er me nog de uitdaging om mijn broek te laten zakken aan het Koninklijk Paleis in Brussel na mijn afstudeerreceptie. Een mens kan het druk hebben.
Je ziet, deze blog dient niet altijd om dure woorden en grondige analyses aan de wereld te tonen. Ook ik hou af en toe van de nodige gezapigheid.
Christophe
zondag 15 juni 2008
Zondag, Coltrane en regen
Er moet me iets van het hart.
Mijn stage van drie maanden bij Brussel Deze Week zit er op. Een uiterst actieve periode is daarmee afgesloten. Want Brussel Deze Week, dat was de hele tijd bezig zijn met datgene wat ik drie jaar geleden als studierichting voor gekozen heb: Journalistiek.
Met een stageresultaat dat afstevent op Grootste Onderscheiding, ben ik meer dan gelukkig. En toch heb ik het voorbije weekend met een rare nasmaak geleefd.
Brussel Deze Week was actief bezig zijn, mezelf inzetten om toch maar tijdig een artikel te schrijven, research doen, en dagelijks heen en weer naar Elsene pendelen. En wat rest me nu? Een zee van tijd. Michel Houellebecq. De mensheid, die is er aan. Jazz, regen, en tijd. Een mens begint er sowieso over na te denken. Al dan niet met argwaan. Zonder doel.
Een koffie-afkickverschijnsel. Want koffie, dat is drugs, zeker weten. Er ging nauwelijks een dag op de redactie voorbij dat ik niet talloze malen langs de koffiezet passeerde. 's Ochtends was het een warme begroeting, een grote mok vol steun, vol wakker. Een vierdaags koffieloos experiment verzandde in lethargie en een verminderd concentratievermogen. Ik doe er evenwel goed aan nu af te bouwen.
Behalve voor mijn bittere vriendin: Turkse koffie, gekookt, als het even kan met een stukje Turks fruit. De combinatie die loont.
Ik klets maar wat. Luister naar Duke Ellington en John Coltrane. Vraag me af wat ik de komende twee weken, voor mijn eigenlijke afstuderen, ga doen. Boeken lezen. En films bekijken. Last Tango in Paris. Ex drummer. Sunshine (nog eens). Babel (nog eens). ...
Zoals gezegd, Michel Houellebecq blijft me trouw. Ook al is het niet van harte. De uitleg, het hoe en waarom van kleppers als Particules élementaires, zal u niet op deze blog lezen. Evenmin als het bevreemdende Mogelijkheid van een eiland, pas uit en nu al een begrip in mijn persoonlijke leefwereld. Maar ook: ingewikkeld om te lezen. Moeilijk en tegendraads om uit te leggen. Maar om over na te denken? En de dromen de vrije loop te laten? Altijd ruimte voor. En tijd.
Reizen dan maar. Daarover lezen jullie binnenkort meer. En af en toe een opiniestuk, scheldstuk of broze reflectie. U vlooit het maar uit. Steeds welkom overigens.
Prettige gedachten, veel leesplezier.
Christophe
Mijn stage van drie maanden bij Brussel Deze Week zit er op. Een uiterst actieve periode is daarmee afgesloten. Want Brussel Deze Week, dat was de hele tijd bezig zijn met datgene wat ik drie jaar geleden als studierichting voor gekozen heb: Journalistiek.
Met een stageresultaat dat afstevent op Grootste Onderscheiding, ben ik meer dan gelukkig. En toch heb ik het voorbije weekend met een rare nasmaak geleefd.
Brussel Deze Week was actief bezig zijn, mezelf inzetten om toch maar tijdig een artikel te schrijven, research doen, en dagelijks heen en weer naar Elsene pendelen. En wat rest me nu? Een zee van tijd. Michel Houellebecq. De mensheid, die is er aan. Jazz, regen, en tijd. Een mens begint er sowieso over na te denken. Al dan niet met argwaan. Zonder doel.
Een koffie-afkickverschijnsel. Want koffie, dat is drugs, zeker weten. Er ging nauwelijks een dag op de redactie voorbij dat ik niet talloze malen langs de koffiezet passeerde. 's Ochtends was het een warme begroeting, een grote mok vol steun, vol wakker. Een vierdaags koffieloos experiment verzandde in lethargie en een verminderd concentratievermogen. Ik doe er evenwel goed aan nu af te bouwen.
Behalve voor mijn bittere vriendin: Turkse koffie, gekookt, als het even kan met een stukje Turks fruit. De combinatie die loont.
Ik klets maar wat. Luister naar Duke Ellington en John Coltrane. Vraag me af wat ik de komende twee weken, voor mijn eigenlijke afstuderen, ga doen. Boeken lezen. En films bekijken. Last Tango in Paris. Ex drummer. Sunshine (nog eens). Babel (nog eens). ...
Zoals gezegd, Michel Houellebecq blijft me trouw. Ook al is het niet van harte. De uitleg, het hoe en waarom van kleppers als Particules élementaires, zal u niet op deze blog lezen. Evenmin als het bevreemdende Mogelijkheid van een eiland, pas uit en nu al een begrip in mijn persoonlijke leefwereld. Maar ook: ingewikkeld om te lezen. Moeilijk en tegendraads om uit te leggen. Maar om over na te denken? En de dromen de vrije loop te laten? Altijd ruimte voor. En tijd.
Reizen dan maar. Daarover lezen jullie binnenkort meer. En af en toe een opiniestuk, scheldstuk of broze reflectie. U vlooit het maar uit. Steeds welkom overigens.
Prettige gedachten, veel leesplezier.
Christophe
dinsdag 3 juni 2008
De scheiding, de verrottingsstrategie of de vlucht vooruit - - - Opinie
Er waait een economische wind door Franstalige België, zo lijkt het. Althans als je hoogleraar economie Jacques Thisse van de UCL mag geloven. En die economische wind, die heeft als doel om rond Brussel een 'economische gemeenschap' op te richten die 'de taalwetten respecteert', maar 'economisch samenhangende gebieden' beter moet doen besturen. Dat staat vandaag te lezen in een opiniestuk van de man in De Standaard.
De eerste reactie van de Vlaming is natuurlijk dat dit neerkomt op een uitbreiding van Brussel. En daar heeft het ook alle schijn van. Schijn is echter schijn, en Thisse komt op de proppen met een iets genuanceerder voorstel.
"De zogenaamde ruimtelijke uitzaaiing (het ontstaan van zich uitbreidende nieuwbouwwijken rond de steden) is een verschijnsel dat zich overal voordoet, en Brussel is daarop geen uitzondering. Op basis van de studies van Vlaamse en Franstalige geografen kunnen we een stedelijke gemeenschap afbakenen waarvan de grenzen veel ruimer zijn dan die van de negentien gemeenten. Die gemeenschap zou Vlaamse, maar ook Waalse gemeenten omvatten. (...) Zo'n (sic) gemeenschap zou als taak hebben de Brusselse economische motor aan te zwengelen, iets wat de twee andere gewesten alleen maar ten goede kan komen. (...) De uitdaging is enorm: in een economische omgeving waarin de stedelijke metropolen een steeds belangrijker rol vervullen, komt het er op aan kwesties rond administratief gescheiden, maar economisch samenhangende gebieden beter te besturen."
Verder staat te lezen dat vooral de bevoegdheden leefmilieu, tewerkstelling en mobiliteit door deze gemeenschap zouden kunnen geregeld worden. En nog: "Ze (de stedelijke gemeenschap) kan functioneren zonder te raken aan de taalwetten. Haar beslissingsorganen zouden taalkundig paritair samengesteld zijn, terwijl haar statuut en haar prerogatieven alleen gewijzigd zouden kunnen worden door een wet met bijzondere meerderheid in het (con)federale parlement."
Dit is inderdaad een omfloerste beschrijving van een uitbreiding van Brussel. En nu komt het: omfloerst is niet bepaald uiterst slecht. Dit idee van de heer Thisse is zo slecht nog niet, zij het dat het weinig concreet omschreven is.
Eén van mijn talrijke uitstapjes tussen taalgrenzen leert me dat er haast geen verschil is tussen Strombeek-Bever, dat in Vlaanderen ligt, en Brussel, dat naadloos aansluit bij de rand. Of omgekeerd. Er is niet zoiets als een fysieke taalgrens. Ook al ligt het ons niet erg lekker, de realiteit tegenwoordig, en eigenlijk al sinds lang, is dat Nederlands-en Franstaligen verspreid wonen in de rand of in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Niets onderscheidt Strombeek van Brussel, buiten de administratie dan, die van taal verschilt.
Ooit zal dan ook de dag komen dat we ons zullen moeten realiseren dat homogene taalgebieden onrealistisch zijn. Het concept van taalgrenzen is langzaam aan het vervagen. Politieke afspraken leiden in de omgeving van Brussel niet tot ééntaligheid, integendeel. En we moeten er ook eerlijk in durven zijn: het lijkt absurd om in de rand, die grotendeels verstedelijkt is en eigenlijk aansluit bij het Brussels Gewest, politieke taalhomogeniteit te eisen. Dat krijg je in het buitenland niet uitgelegd, ook al vertrok deze wensdroom ooit vanuit een integer kader. Maar nu kunnen we enkel vaststellen dat dit kader gefaald heeft.
Thisse stelt het wat onnauwkeurig, maar waarom kunnen we niet op het idee van een stedelijke gemeenschap voortgaan? Zijn voorstel is niet erg duidelijk, maar het basisidee is dat wel. Misschien moeten we zelfs verder dan dat durven gaan. Waarom niet zorgen voor een politieke en economische entiteit, die de stedelijke gemeenschap definieert? Een nieuw project in een confederaal België. Want zo is de toekomst van dit land, tenminste als we het willen samenhouden.
Op voorwaarde natuurlijk, dat paritair bestuur ook daadwerkelijk paritair bestuur is. In de negentien Brusselse gemeenten bestaat dat tot op de dag van vandaag niet. En een voorwaarde voor zulk een stedelijke gemeenschap moet natuurlijk zijn, dat de nu bestaande wantoestand van negentien gemeenten, afgeschaft wordt. Want negentien gemeenten in het Brussels Gewest, getuigt niet echt van een grootstedelijke visie, maar eerder van een bekrompenheid, al dan niet electoraal gedreven, die men normaal aan Vlaanderen toedicht.
En, uiteraard, op voorwaarde dat ik, eenmaal dit project gerealiseerd zou zijn, me in Waals-Brabant zou kunnen vestigen en mijn administratie volledig in het Nederlands zou kunnen afhandelen. Want een grootstedelijke gemeenschap kan enkel bestaan als ze geen vernuftige poging is van Franstaligen om Brussel alsnog in één richting uit te breiden. Waterloo is evenveel Brusselse agglomeratie als Vilvoorde. Je n'aime pas le bilinguisme à sens unique.
Het is duidelijk dat we, indien we niet over dit kunnen onderhandelen, beter stoppen met België. Want zoals Thisse opmerkt: "Stel dat de meerderheid van de inwoners deze en andere, gelijkaardige voorstellen onaanvaardbaar vindt, dan wordt het hoog tijd om de waarheid onder ogen te zien. Want inderdaad, een scheiding is veruit te verkiezen boven een de huidige verrottingsstrategie." Inderdaad. Als we echt met België voortwillen, als we echt dit land als meertalig project willen behouden, dan moeten we bereid zijn veel verder te denken dan de huidige 'verrottingsstrategie'. Die zelfs de naam 'strategie' niet waardig is. Het huidige systeem is langzaam aan het instorten, en dreigt op termijn maatschappij en politiek danig te verzuren. En iedereen die met politiek bezig is weet waartoe dat kan leiden.
Reacties: christophe.degreef@gmail.com
De eerste reactie van de Vlaming is natuurlijk dat dit neerkomt op een uitbreiding van Brussel. En daar heeft het ook alle schijn van. Schijn is echter schijn, en Thisse komt op de proppen met een iets genuanceerder voorstel.
"De zogenaamde ruimtelijke uitzaaiing (het ontstaan van zich uitbreidende nieuwbouwwijken rond de steden) is een verschijnsel dat zich overal voordoet, en Brussel is daarop geen uitzondering. Op basis van de studies van Vlaamse en Franstalige geografen kunnen we een stedelijke gemeenschap afbakenen waarvan de grenzen veel ruimer zijn dan die van de negentien gemeenten. Die gemeenschap zou Vlaamse, maar ook Waalse gemeenten omvatten. (...) Zo'n (sic) gemeenschap zou als taak hebben de Brusselse economische motor aan te zwengelen, iets wat de twee andere gewesten alleen maar ten goede kan komen. (...) De uitdaging is enorm: in een economische omgeving waarin de stedelijke metropolen een steeds belangrijker rol vervullen, komt het er op aan kwesties rond administratief gescheiden, maar economisch samenhangende gebieden beter te besturen."
Verder staat te lezen dat vooral de bevoegdheden leefmilieu, tewerkstelling en mobiliteit door deze gemeenschap zouden kunnen geregeld worden. En nog: "Ze (de stedelijke gemeenschap) kan functioneren zonder te raken aan de taalwetten. Haar beslissingsorganen zouden taalkundig paritair samengesteld zijn, terwijl haar statuut en haar prerogatieven alleen gewijzigd zouden kunnen worden door een wet met bijzondere meerderheid in het (con)federale parlement."
Dit is inderdaad een omfloerste beschrijving van een uitbreiding van Brussel. En nu komt het: omfloerst is niet bepaald uiterst slecht. Dit idee van de heer Thisse is zo slecht nog niet, zij het dat het weinig concreet omschreven is.
Eén van mijn talrijke uitstapjes tussen taalgrenzen leert me dat er haast geen verschil is tussen Strombeek-Bever, dat in Vlaanderen ligt, en Brussel, dat naadloos aansluit bij de rand. Of omgekeerd. Er is niet zoiets als een fysieke taalgrens. Ook al ligt het ons niet erg lekker, de realiteit tegenwoordig, en eigenlijk al sinds lang, is dat Nederlands-en Franstaligen verspreid wonen in de rand of in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Niets onderscheidt Strombeek van Brussel, buiten de administratie dan, die van taal verschilt.
Ooit zal dan ook de dag komen dat we ons zullen moeten realiseren dat homogene taalgebieden onrealistisch zijn. Het concept van taalgrenzen is langzaam aan het vervagen. Politieke afspraken leiden in de omgeving van Brussel niet tot ééntaligheid, integendeel. En we moeten er ook eerlijk in durven zijn: het lijkt absurd om in de rand, die grotendeels verstedelijkt is en eigenlijk aansluit bij het Brussels Gewest, politieke taalhomogeniteit te eisen. Dat krijg je in het buitenland niet uitgelegd, ook al vertrok deze wensdroom ooit vanuit een integer kader. Maar nu kunnen we enkel vaststellen dat dit kader gefaald heeft.
Thisse stelt het wat onnauwkeurig, maar waarom kunnen we niet op het idee van een stedelijke gemeenschap voortgaan? Zijn voorstel is niet erg duidelijk, maar het basisidee is dat wel. Misschien moeten we zelfs verder dan dat durven gaan. Waarom niet zorgen voor een politieke en economische entiteit, die de stedelijke gemeenschap definieert? Een nieuw project in een confederaal België. Want zo is de toekomst van dit land, tenminste als we het willen samenhouden.
Op voorwaarde natuurlijk, dat paritair bestuur ook daadwerkelijk paritair bestuur is. In de negentien Brusselse gemeenten bestaat dat tot op de dag van vandaag niet. En een voorwaarde voor zulk een stedelijke gemeenschap moet natuurlijk zijn, dat de nu bestaande wantoestand van negentien gemeenten, afgeschaft wordt. Want negentien gemeenten in het Brussels Gewest, getuigt niet echt van een grootstedelijke visie, maar eerder van een bekrompenheid, al dan niet electoraal gedreven, die men normaal aan Vlaanderen toedicht.
En, uiteraard, op voorwaarde dat ik, eenmaal dit project gerealiseerd zou zijn, me in Waals-Brabant zou kunnen vestigen en mijn administratie volledig in het Nederlands zou kunnen afhandelen. Want een grootstedelijke gemeenschap kan enkel bestaan als ze geen vernuftige poging is van Franstaligen om Brussel alsnog in één richting uit te breiden. Waterloo is evenveel Brusselse agglomeratie als Vilvoorde. Je n'aime pas le bilinguisme à sens unique.
Het is duidelijk dat we, indien we niet over dit kunnen onderhandelen, beter stoppen met België. Want zoals Thisse opmerkt: "Stel dat de meerderheid van de inwoners deze en andere, gelijkaardige voorstellen onaanvaardbaar vindt, dan wordt het hoog tijd om de waarheid onder ogen te zien. Want inderdaad, een scheiding is veruit te verkiezen boven een de huidige verrottingsstrategie." Inderdaad. Als we echt met België voortwillen, als we echt dit land als meertalig project willen behouden, dan moeten we bereid zijn veel verder te denken dan de huidige 'verrottingsstrategie'. Die zelfs de naam 'strategie' niet waardig is. Het huidige systeem is langzaam aan het instorten, en dreigt op termijn maatschappij en politiek danig te verzuren. En iedereen die met politiek bezig is weet waartoe dat kan leiden.
Reacties: christophe.degreef@gmail.com
zaterdag 31 mei 2008
De terugkeer van (politieke) censuur: De slecht-Vlaamse gazet in het Engels - - - Satire
Vlaanderen kan trots zijn op de nieuwe pleitbezorgers van de Vlaamse journalistieke correctheid. Inderdaad; zowel Excellentie Keulen (Open VLD - inburgering) als Excellentie Bourgeois (N-VA - Media) kaarten de journalistieke incorrectheid van het Engelstalige krantje Flanders Today aan. De onafhankelijkheid van dat blad is immers altijd gegarandeerd, als de feiten juist worden weergegeven. En als dat niet zo is? Zwijgt, ze moeten juist schrijven, want wij betalen die gazet!
Je kan het die arme Derek Blyth, hoofdredacteur van de vermaledijde krant, niet eens meer kwalijk nemen dat hij het typisch Vlaamse sentiment, dat gevoel, niet zo goed begrijpt en derhalve ook niet kan uitdragen. Mocht ik in zijn positie zitten, ik zou na reprimandes van de bovenstaande excellenties ook spontaan angstzweet genereren en me afvragen waarom ik ooit een job in fucking flanders heb aangenomen.
Een krantje in Vlaanderen, kan je daar überhaupt iets fouts mee uitrichten? Flanders, isn't that the capital of Brussels?
Het dient wel gezegd: Chief editor Blyth verwart verkiezingspropaganda met verkiezingsbrieven. Kleine misvatting. In Schotland hebben ze het onderscheid nog niet ontdekt blijkbaar. Wel een makkelijk kiessysteem daar, vrij van zorgen. Het leven is daar eenvoudig.
Maar we zijn Vlaams opgevoed en we zien fouten door de vingers, verdraagzaam als we zijn. We zijn al sinds de middeleeuwen tolerant ten opzichte van vreemdelingen - vraag maar aan Excellentie Keulen! Dat zit nu eenmaal in onze aard. Behalve voor die kutfranstaligen in de rand. En voor allochtonen.
Vermits onze rebellerende burgemeesters zich niet aan de wet (dewelke was het ook weeral?) houden, moeten we evenwel een klein aantal maatregelen treffen. Als de halve wereld en de rest van het universum ons in de toekomst niet voor fascistisch, etnisch-zuiverend en nationalistisch wil zien, en als we dat Franssprekende racaille met zachte hand willen verzoeken om alsjeblieft niet op ons grondgebied te komen wonen, stel ik concreet voor om rond de desbetreffende faciliteitengemeenten een hoge draad op te zetten. Zoals in die Spaanse enclave, de naam ontglipt me even. Daar houden ze met succes op die manier allochtonen en negers buiten. Dan lukt het ook wel met Franstaligen. Kraainem is immers sinds jaar en dag Vlaams van karakter.
En die krant? Daarvoor moet er een echtheidscertificaat komen. Een klein leeuwtje, zo net voor de 'F' van Flanders. Wat zegt u, dat staat daar al? Kom, die gazet verdient dat niet zolang ze zulk een foutieve berichtgeving tolereert. Want de burgemeesterskwestie, dat is al uitentreuren uitgelegd in onze reguliere media. Nauwgezet en helder zelfs. Zoals alles in dit land. Alleen willen ze dat in Europa en Servië niet begrijpen. Misschien eens een exemplaartje van Flanders Today opsturen?
Je kan het die arme Derek Blyth, hoofdredacteur van de vermaledijde krant, niet eens meer kwalijk nemen dat hij het typisch Vlaamse sentiment, dat gevoel, niet zo goed begrijpt en derhalve ook niet kan uitdragen. Mocht ik in zijn positie zitten, ik zou na reprimandes van de bovenstaande excellenties ook spontaan angstzweet genereren en me afvragen waarom ik ooit een job in fucking flanders heb aangenomen.
Een krantje in Vlaanderen, kan je daar überhaupt iets fouts mee uitrichten? Flanders, isn't that the capital of Brussels?
Het dient wel gezegd: Chief editor Blyth verwart verkiezingspropaganda met verkiezingsbrieven. Kleine misvatting. In Schotland hebben ze het onderscheid nog niet ontdekt blijkbaar. Wel een makkelijk kiessysteem daar, vrij van zorgen. Het leven is daar eenvoudig.
Maar we zijn Vlaams opgevoed en we zien fouten door de vingers, verdraagzaam als we zijn. We zijn al sinds de middeleeuwen tolerant ten opzichte van vreemdelingen - vraag maar aan Excellentie Keulen! Dat zit nu eenmaal in onze aard. Behalve voor die kutfranstaligen in de rand. En voor allochtonen.
Vermits onze rebellerende burgemeesters zich niet aan de wet (dewelke was het ook weeral?) houden, moeten we evenwel een klein aantal maatregelen treffen. Als de halve wereld en de rest van het universum ons in de toekomst niet voor fascistisch, etnisch-zuiverend en nationalistisch wil zien, en als we dat Franssprekende racaille met zachte hand willen verzoeken om alsjeblieft niet op ons grondgebied te komen wonen, stel ik concreet voor om rond de desbetreffende faciliteitengemeenten een hoge draad op te zetten. Zoals in die Spaanse enclave, de naam ontglipt me even. Daar houden ze met succes op die manier allochtonen en negers buiten. Dan lukt het ook wel met Franstaligen. Kraainem is immers sinds jaar en dag Vlaams van karakter.
En die krant? Daarvoor moet er een echtheidscertificaat komen. Een klein leeuwtje, zo net voor de 'F' van Flanders. Wat zegt u, dat staat daar al? Kom, die gazet verdient dat niet zolang ze zulk een foutieve berichtgeving tolereert. Want de burgemeesterskwestie, dat is al uitentreuren uitgelegd in onze reguliere media. Nauwgezet en helder zelfs. Zoals alles in dit land. Alleen willen ze dat in Europa en Servië niet begrijpen. Misschien eens een exemplaartje van Flanders Today opsturen?
donderdag 29 mei 2008
dinsdag 27 mei 2008
De grenzen van het Gewest - - - Opinie
Vandaag gelezen in een persbericht: de Brusselse actiegroep tegen nachtvluchten 'Bruxelles Air Libre Brussel' wil Brussels Airport tijdelijk sluiten als de huidige noordoostenwind zou blijven aanhouden. Mijns inziens heeft de vliegtuigcrash van afgelopen zondag meer kwalijke gevolgen dan verwacht, alleen treft ze de verkeerde mensen.
Er wordt in sommige politieke kringen weleens gezegd dat Vlaanderen Brussel niet wil. Een stelling die ik staaf noch onderschrijf. Een oproep als die van Air Libre doet me eerder iets anders vermoeden. Namelijk dat Brussel zijn luchthaven niet moet. Du jamais vu.
Een hoofdstad die misschien wel zijn voornaamste toegangspoort in zulk een daglicht stelt kan moeilijk een hoofdstad zijn. Gelukkig betreft het hier maar de mening van een groepering. Dat die groepering, volgens eigen waarneming, toch heel wat aanhang heeft, dwingt evenwel tot nadenken.
De kern van het probleem zit hem in het baangebruik bij noordoostenwind. Vermits baan 02/20 momenteel niet gebruikt kan worden wegens een vliegtuigwrak op het uiteinde er van, moeten vliegtuigen voor landingen gebruik maken van landingsbaan 7L, waarvan de aanvliegroute boven de noordoostelijke gemeenten van het Brussels Gewest ligt. En verder: het Pajottenland. Daar zitten ze nu dus - logisch - met veel overvliegende toestellen. En dat zijn ze daar niet gewoon, omdat baan 7L zelden gebruikt wordt voor landingen.
Het toeval dwingt de luchtvaartautoriteiten nu echter gebruik te maken van deze baan. Dat daarmee heel wat mensen in hun (nacht)rust gestoord zijn, kan ik best begrijpen. Maar het is tijdelijk, tot het wrak van de Boeing is geborgen. Daarnaa wordt zeer waarschijnlijk opnieuw naar de gebruikelijke configuratie overgeschakeld.
Als je landende vliegtuigen boven je huis niet gewoon bent, dan kan je er van schrikken. Maar dat maakt een landing nog niet noodzakelijk onveilig, zelf al gebeurt het boven een dichtbevolkt stadsdeel. Maar dat dergelijke schrikreacties leiden tot een absurd voorstel als 'de luchthaven moet gesloten worden', enkel en alleen omdat de vliegtuigen die Brussels Airport aandoen momenteel moeilijk anders kunnen landen, getuigt eerder van een alarmerende vorm van kortzichtigheid, dan van een doordachte oproep.
Dat aanvliegroutes niet boven de dichtst bewoonde zones liggen, is logisch, en een luchthaven dient rekening te houden met zijn omwonenden. Maar volgens mij wordt dat al gedaan. De meeste vliegtuigen landen op de banen 25L en 25R, waarvan de aanvliegroutes grotendeels boven dichter bevolkte delen Vlaanderen liggen, om niet te zeggen, velden. Ik kan het weten, want ik woon er. Bij het opstijgen op dezelfde banen, wat eveneens het meest frequent voorkomt, houden vliegtuigen daarentegen ook al rekening met Brussel, vermits ze bij het opstijgen meestal al een grote bocht maken om de dichtst bewoonde stadsdelen te mijden.
En over de risicofactor: ik fietste vroeger naar school langs het wegje waar nu het wrak van de Kalitta Boeing 747 ligt. Dat is, achteraf gezien, risico. Maar ik heb me nooit echt veel vragen gesteld over het risico dat gepaard gaat met het wonen naast een luchthaven. It's part of the game. Volgens mij is de angst van actiegroepen als Air Libre eerder gespeeld, en berust het op een aangepaste versie van het bekende nimby-syndroom. Crashen mag, maar niet in mijn achtertuin. Diegenen die eigenlijk het minst hoeven te vrezen voor ongelukken, vrezen het meest luidop. En zeggen dat die mensen van op afstand willen bepleiten dat Brussels Airport een regionaal luchthaventje moet worden. Er is nood aan dialoog, en de luchthaven heeft een spreidingsplan nodig, alleen omdat dat het eerlijkst is. Maar dat spreidingsplan moet gebaseerd worden op veiligheid en welzijn, en niet op de plotse angsten van een select clubje. Zolang niet bewezen is dat het gebruik van baan 7L gevaarlijk is, zijn reacties als deze overbodig, en voeden zij het debat niet. Integendeel.
Reacties: christophe.degreef@gmail.com
Er wordt in sommige politieke kringen weleens gezegd dat Vlaanderen Brussel niet wil. Een stelling die ik staaf noch onderschrijf. Een oproep als die van Air Libre doet me eerder iets anders vermoeden. Namelijk dat Brussel zijn luchthaven niet moet. Du jamais vu.
Een hoofdstad die misschien wel zijn voornaamste toegangspoort in zulk een daglicht stelt kan moeilijk een hoofdstad zijn. Gelukkig betreft het hier maar de mening van een groepering. Dat die groepering, volgens eigen waarneming, toch heel wat aanhang heeft, dwingt evenwel tot nadenken.
De kern van het probleem zit hem in het baangebruik bij noordoostenwind. Vermits baan 02/20 momenteel niet gebruikt kan worden wegens een vliegtuigwrak op het uiteinde er van, moeten vliegtuigen voor landingen gebruik maken van landingsbaan 7L, waarvan de aanvliegroute boven de noordoostelijke gemeenten van het Brussels Gewest ligt. En verder: het Pajottenland. Daar zitten ze nu dus - logisch - met veel overvliegende toestellen. En dat zijn ze daar niet gewoon, omdat baan 7L zelden gebruikt wordt voor landingen.
Het toeval dwingt de luchtvaartautoriteiten nu echter gebruik te maken van deze baan. Dat daarmee heel wat mensen in hun (nacht)rust gestoord zijn, kan ik best begrijpen. Maar het is tijdelijk, tot het wrak van de Boeing is geborgen. Daarnaa wordt zeer waarschijnlijk opnieuw naar de gebruikelijke configuratie overgeschakeld.
Als je landende vliegtuigen boven je huis niet gewoon bent, dan kan je er van schrikken. Maar dat maakt een landing nog niet noodzakelijk onveilig, zelf al gebeurt het boven een dichtbevolkt stadsdeel. Maar dat dergelijke schrikreacties leiden tot een absurd voorstel als 'de luchthaven moet gesloten worden', enkel en alleen omdat de vliegtuigen die Brussels Airport aandoen momenteel moeilijk anders kunnen landen, getuigt eerder van een alarmerende vorm van kortzichtigheid, dan van een doordachte oproep.
Dat aanvliegroutes niet boven de dichtst bewoonde zones liggen, is logisch, en een luchthaven dient rekening te houden met zijn omwonenden. Maar volgens mij wordt dat al gedaan. De meeste vliegtuigen landen op de banen 25L en 25R, waarvan de aanvliegroutes grotendeels boven dichter bevolkte delen Vlaanderen liggen, om niet te zeggen, velden. Ik kan het weten, want ik woon er. Bij het opstijgen op dezelfde banen, wat eveneens het meest frequent voorkomt, houden vliegtuigen daarentegen ook al rekening met Brussel, vermits ze bij het opstijgen meestal al een grote bocht maken om de dichtst bewoonde stadsdelen te mijden.
En over de risicofactor: ik fietste vroeger naar school langs het wegje waar nu het wrak van de Kalitta Boeing 747 ligt. Dat is, achteraf gezien, risico. Maar ik heb me nooit echt veel vragen gesteld over het risico dat gepaard gaat met het wonen naast een luchthaven. It's part of the game. Volgens mij is de angst van actiegroepen als Air Libre eerder gespeeld, en berust het op een aangepaste versie van het bekende nimby-syndroom. Crashen mag, maar niet in mijn achtertuin. Diegenen die eigenlijk het minst hoeven te vrezen voor ongelukken, vrezen het meest luidop. En zeggen dat die mensen van op afstand willen bepleiten dat Brussels Airport een regionaal luchthaventje moet worden. Er is nood aan dialoog, en de luchthaven heeft een spreidingsplan nodig, alleen omdat dat het eerlijkst is. Maar dat spreidingsplan moet gebaseerd worden op veiligheid en welzijn, en niet op de plotse angsten van een select clubje. Zolang niet bewezen is dat het gebruik van baan 7L gevaarlijk is, zijn reacties als deze overbodig, en voeden zij het debat niet. Integendeel.
Reacties: christophe.degreef@gmail.com
Opinie op dinsdag
In navolging van de talloze mensen-die-iets-te-zeggen-hebben-op-het-net, heb ik besloten voortaan een wekelijks opiniestuk te schrijven. Dat kan gaan over mijn kijk op een actueel nieuwsfeit, tot een filosofische reflectie over de dingen des levens. Met als rode draad: mijn (toekomstig) werk als journalist, en hoe mijn persoonlijkheid dat concreet vertaalt.
Uiteraard zijn er in deze wereld al talloze bloggers die er een kunst van maken over verscheidene onderwerpen hun mening te geven, soms zelfs te spuien. Dat past binnen een evolutie, die, ook al ben ik er geen overtuigde voorstander van, niet echt kan tegengehouden worden. Misschien moeten we ons als burgers open opstellen tegenover dit fenomeen, eerder dan de vooruitgang tegen te houden.
Op voorwaarde evenwel dat er een zekere standaard in acht wordt genomen. Er zijn genoeg scheldfora op het internet die fundamentele onwetendheid propageren en als zoveelste kunst verheffen. Er zijn genoeg scheldhoekjes in het wereldwijde kluwen, die de wereldwijde anonimiteit - paradoxaal genoeg een direct gevolg van meer communicatiemogelijkheden - als beschermend pantser hanteren om lekker loos te gaan in gebral, populisme en frustratie. Het moge duidelijk weze dat ik daar niets tegen in kan brengen, buiten het op een eigen forum aan de kaak stellen dan.
Soit. Lustige lezers kunnen zich op mijn persoonlijke blog, die ik eindelijk eens wil opwaarderen, te goed doen aan mijn mening. Uiteraard bent u geheel vrij te reageren. De wetten van de vrije meningsuiting vereisen dat immers.
Een ijdele poging? Misschien wel. Misschien ook niet. Het is hoedanook een poging, en dat is de hoofdzaak. Ik kan moeilijk stilzitten, en het wordt eens tijd dat ik - dankzij deze blog - aan een aantal nieuwe projecten begin. U weze gewaarschuwd.
Christophe
Uiteraard zijn er in deze wereld al talloze bloggers die er een kunst van maken over verscheidene onderwerpen hun mening te geven, soms zelfs te spuien. Dat past binnen een evolutie, die, ook al ben ik er geen overtuigde voorstander van, niet echt kan tegengehouden worden. Misschien moeten we ons als burgers open opstellen tegenover dit fenomeen, eerder dan de vooruitgang tegen te houden.
Op voorwaarde evenwel dat er een zekere standaard in acht wordt genomen. Er zijn genoeg scheldfora op het internet die fundamentele onwetendheid propageren en als zoveelste kunst verheffen. Er zijn genoeg scheldhoekjes in het wereldwijde kluwen, die de wereldwijde anonimiteit - paradoxaal genoeg een direct gevolg van meer communicatiemogelijkheden - als beschermend pantser hanteren om lekker loos te gaan in gebral, populisme en frustratie. Het moge duidelijk weze dat ik daar niets tegen in kan brengen, buiten het op een eigen forum aan de kaak stellen dan.
Soit. Lustige lezers kunnen zich op mijn persoonlijke blog, die ik eindelijk eens wil opwaarderen, te goed doen aan mijn mening. Uiteraard bent u geheel vrij te reageren. De wetten van de vrije meningsuiting vereisen dat immers.
Een ijdele poging? Misschien wel. Misschien ook niet. Het is hoedanook een poging, en dat is de hoofdzaak. Ik kan moeilijk stilzitten, en het wordt eens tijd dat ik - dankzij deze blog - aan een aantal nieuwe projecten begin. U weze gewaarschuwd.
Christophe
woensdag 14 mei 2008
Brussel en franchising
Opnieuw in het Nederlands, nu ik toch de smaak te pakken heb. Over het reilen en zeilen in de Belgische en Europese hoofdstad. Ook al heeft dit op het eerste zicht niets te maken met 'Sarajevo Blues'. Wat dat betekent, leg ik overigens nog wel eens uit. Nu ga ik het hebben over franchisewinkels.
Ik ben vorige week bezig geweest met een artikel over franchising in Brussel. Franchising is het vakkundig uitbesteden van een merk aan een zelfstandige ondernemer, zodat een grote winkelketen als Carrefour of Delhaize zelf geen filiaar hoeft te openen, maar tich zijn producten kan verkopen. Voorbeelden hiervan zijn GB Express en Proxy Delhaize. Deze superettes zijn dus vaak geen eigendom van de grote merknamen, maar worden beheerd door zelfstandigen. Die evenwel door een contract gebonden zijn aan de leveranciers en voorwaarden die het grote merk stelt.
Het hoeft niet te verbazen dat de grote vakbonden in België wantrouwig zijn tegenover deze vorm van uitbesteding. Begrijpelijk ook, volgens een syndicale logica. Want zo omzeilen grote winkelketens - overigens legaal - de arbeidswetgeving, hoeven ze niet voor vertegenwoordiging te zorgen en hoeven ze zich niet bezig te houden met sociale pacten en overeenkomsten allerhande. De vakbonden staan op hun achterste poten, omdat volgens hen de werknemers 'uitgebuit' worden door de zelfstandige, die hen in goedkope loondienst heeft. Er lijkt wel iets van aan.
Maar deze logica is ergens bedrieglijk. De arbeidswetgeving omzeil je niet zomaar. Bovendien is franchising een commerciële trend die steeds belangrijker wordt. De consument vraagt ook steeds sneller en breder toegankelijke producten, vraagt van zijn supermarkt dat hij open is op zondag en allerhande feestdagen, vooral in de stad dan. Ik sluit niet uit dat er wel ergens misbruik van de werkuren gemaakt wordt, en dat er wel enkele franchisewinkels zijn die er louche praktijken op nahouden, maar het lijkt me eerder een minderheid.
En de markt? Dat blijft de markt. Die stop je niet zomaar.
Verontrustend is misschien eerder de totale afwezigheid van officiële cijfers in het Brussels Gewest. Onder het mom van - ik citeer kabinetsmedewerker Vincent Henderick (Benoît Cerexhe, CdH) - : "Er zijn teveel vormen van franchising, en het is bijgevolg moeilijk om er concrete cijfers over op te stellen" blijft de opvolging van deze sector dode letter in het Brussels Gewest (BHG). En dat is, op zijn zachtst uitgedrukt, geen argument.
Het is een hoofdstedelijk gewest onwaardig dat hier geen cijfers over bestaan. Wie een gewest wil sturen, vooruithelpen of hoedanook een concreet beleid wil uittekenen dat de economische realiteit ten dienste staat, die heeft cijfers over alle aspecten van de plaatselijke economie, gaande van het aantal geproduceerde goederen en diensten tot de totale winkelomzet op Moederdag. Ik maak een karikatuur, maar het BHG is zijn naam onwaardig als het over deze winkelvorm, die vrij bekend en populair is overigens, geen cijfers heeft.
Het helpt om zich concreet af te vragen wat nu eigenlijk de laatste evoluties zijn in de commerciële sector op het eigen grondgebied. Vanuit die vraag ben ik ook aan mijn artikel begonnen. Vanuit die vraag heb ik er ook een kunnen schrijven. Dat ik geen officiële cijfers kon gebruiken omdat er simpelweg geen waren, is een handicap voor een journalist. Moeten we dan gedwongen worden om feiten ergens op straat los te krabben, om de lezer via omslachtige berekeningen alsnog een verhullende feitencocktail voor te schotelen? Mijn job bestaat daar inderdaad wel grotendeels uit, maar alstublieft, van een overheid verwacht ik dat ze me cijfermateriaal aanlevert.
Daarom een oproep: Brussel, als je een gewest wil zijn, wees er dan één! De entiteit 'Gewest' is hoofdzakelijk een economische entiteit, laat dat dan ook merken...
Ik ben vorige week bezig geweest met een artikel over franchising in Brussel. Franchising is het vakkundig uitbesteden van een merk aan een zelfstandige ondernemer, zodat een grote winkelketen als Carrefour of Delhaize zelf geen filiaar hoeft te openen, maar tich zijn producten kan verkopen. Voorbeelden hiervan zijn GB Express en Proxy Delhaize. Deze superettes zijn dus vaak geen eigendom van de grote merknamen, maar worden beheerd door zelfstandigen. Die evenwel door een contract gebonden zijn aan de leveranciers en voorwaarden die het grote merk stelt.
Het hoeft niet te verbazen dat de grote vakbonden in België wantrouwig zijn tegenover deze vorm van uitbesteding. Begrijpelijk ook, volgens een syndicale logica. Want zo omzeilen grote winkelketens - overigens legaal - de arbeidswetgeving, hoeven ze niet voor vertegenwoordiging te zorgen en hoeven ze zich niet bezig te houden met sociale pacten en overeenkomsten allerhande. De vakbonden staan op hun achterste poten, omdat volgens hen de werknemers 'uitgebuit' worden door de zelfstandige, die hen in goedkope loondienst heeft. Er lijkt wel iets van aan.
Maar deze logica is ergens bedrieglijk. De arbeidswetgeving omzeil je niet zomaar. Bovendien is franchising een commerciële trend die steeds belangrijker wordt. De consument vraagt ook steeds sneller en breder toegankelijke producten, vraagt van zijn supermarkt dat hij open is op zondag en allerhande feestdagen, vooral in de stad dan. Ik sluit niet uit dat er wel ergens misbruik van de werkuren gemaakt wordt, en dat er wel enkele franchisewinkels zijn die er louche praktijken op nahouden, maar het lijkt me eerder een minderheid.
En de markt? Dat blijft de markt. Die stop je niet zomaar.
Verontrustend is misschien eerder de totale afwezigheid van officiële cijfers in het Brussels Gewest. Onder het mom van - ik citeer kabinetsmedewerker Vincent Henderick (Benoît Cerexhe, CdH) - : "Er zijn teveel vormen van franchising, en het is bijgevolg moeilijk om er concrete cijfers over op te stellen" blijft de opvolging van deze sector dode letter in het Brussels Gewest (BHG). En dat is, op zijn zachtst uitgedrukt, geen argument.
Het is een hoofdstedelijk gewest onwaardig dat hier geen cijfers over bestaan. Wie een gewest wil sturen, vooruithelpen of hoedanook een concreet beleid wil uittekenen dat de economische realiteit ten dienste staat, die heeft cijfers over alle aspecten van de plaatselijke economie, gaande van het aantal geproduceerde goederen en diensten tot de totale winkelomzet op Moederdag. Ik maak een karikatuur, maar het BHG is zijn naam onwaardig als het over deze winkelvorm, die vrij bekend en populair is overigens, geen cijfers heeft.
Het helpt om zich concreet af te vragen wat nu eigenlijk de laatste evoluties zijn in de commerciële sector op het eigen grondgebied. Vanuit die vraag ben ik ook aan mijn artikel begonnen. Vanuit die vraag heb ik er ook een kunnen schrijven. Dat ik geen officiële cijfers kon gebruiken omdat er simpelweg geen waren, is een handicap voor een journalist. Moeten we dan gedwongen worden om feiten ergens op straat los te krabben, om de lezer via omslachtige berekeningen alsnog een verhullende feitencocktail voor te schotelen? Mijn job bestaat daar inderdaad wel grotendeels uit, maar alstublieft, van een overheid verwacht ik dat ze me cijfermateriaal aanlevert.
Daarom een oproep: Brussel, als je een gewest wil zijn, wees er dan één! De entiteit 'Gewest' is hoofdzakelijk een economische entiteit, laat dat dan ook merken...
maandag 14 april 2008
In Dutch - In het Nederlands (voor de lezers van Brussel Deze Week)
Alhoewel ik niet had gedacht dat ik het ooit ging doen, doe ik het bij wijze van experiment toch: bloggen in het Nederlands. Dit omdat ik via het weekblad Brussel Deze Week (waar ik stagiair-medewerker ben) mijn eigen blog wil promoten.
Let wel op: ik ga afwisselend in het Nederlands en het Engels publiceren, in de hoop dat de lezers van Brussel Deze Week hun weg naar mijn blog zullen vinden. Berichten die met andere projecten dan die voor Brussel Deze Week te maken hebben, zullen traditioneel in het Engels gepost worden.
So, for the readers of Brussel Deze Week, I am planning to post regularly in Dutch because I want to promote my blog to the (mostly Dutch-speaking) readers of Brussel Deze Week (where I am doing my working placement). Posts concerning another interest (apart from running projects for Brussel Deze Week) will appear in English, like my blog used to be.
Na mijn stageperiode zal ik nog zien of ik afwisselend in het Engels en het Nederlands (en wie weet ook het Frans) zal publiceren. Dat hangt er een beetje van af waar ik na mijn studie journalistiek verzeild raak en naar welk land ik in de zomer ga.
After my working period, I will evaluate this bilingual project. Maybe I will continue to publish in both Dutch and English (but English is always for sure on my blog) and maybe French. That depends on where I am travelling to after my study and what kind of news I will be bringing.
But make sure that you always enjoy this blog. Iedereen kan altijd op mijn blog terecht voor goede verhalen, lopende activiteiten, foto's en reisverslagen.
Regards, Groeten
Christophe
Let wel op: ik ga afwisselend in het Nederlands en het Engels publiceren, in de hoop dat de lezers van Brussel Deze Week hun weg naar mijn blog zullen vinden. Berichten die met andere projecten dan die voor Brussel Deze Week te maken hebben, zullen traditioneel in het Engels gepost worden.
So, for the readers of Brussel Deze Week, I am planning to post regularly in Dutch because I want to promote my blog to the (mostly Dutch-speaking) readers of Brussel Deze Week (where I am doing my working placement). Posts concerning another interest (apart from running projects for Brussel Deze Week) will appear in English, like my blog used to be.
Na mijn stageperiode zal ik nog zien of ik afwisselend in het Engels en het Nederlands (en wie weet ook het Frans) zal publiceren. Dat hangt er een beetje van af waar ik na mijn studie journalistiek verzeild raak en naar welk land ik in de zomer ga.
After my working period, I will evaluate this bilingual project. Maybe I will continue to publish in both Dutch and English (but English is always for sure on my blog) and maybe French. That depends on where I am travelling to after my study and what kind of news I will be bringing.
But make sure that you always enjoy this blog. Iedereen kan altijd op mijn blog terecht voor goede verhalen, lopende activiteiten, foto's en reisverslagen.
Regards, Groeten
Christophe
vrijdag 11 april 2008
Interview with Mrs. Yangdutso Yangkartsang
Today I have an interview with the president of the Tibetan community in Brussels, mrs. Yangdutso Yangkartsang.
This should result in a nice portrait article about her, but with a mayor focus on the community. As you may know, the mayor condition for writing for Brussel Deze Week is that everyhting must be happening in Brussels (wow, surprising!!). By writing this, I only want to say that I will ask political questions and questions about the present situation in Tibet, but that these questions will be driven a little bit to the background. However, this is an interesting excercise. As working-placement journalist, I am beginning to specialize myself in huge journalistic portraits. So this means that I am always investigating the inner side of my interviewees, the psychological aspect of sitting in front of a journalist who can ask you a wide range of questions - going from smart to unevitably stupid. I must be joking.
What the interview was like, you can read after the weekend. I will be too busy.
Regards,
Christophe
This should result in a nice portrait article about her, but with a mayor focus on the community. As you may know, the mayor condition for writing for Brussel Deze Week is that everyhting must be happening in Brussels (wow, surprising!!). By writing this, I only want to say that I will ask political questions and questions about the present situation in Tibet, but that these questions will be driven a little bit to the background. However, this is an interesting excercise. As working-placement journalist, I am beginning to specialize myself in huge journalistic portraits. So this means that I am always investigating the inner side of my interviewees, the psychological aspect of sitting in front of a journalist who can ask you a wide range of questions - going from smart to unevitably stupid. I must be joking.
What the interview was like, you can read after the weekend. I will be too busy.
Regards,
Christophe
donderdag 10 april 2008
Protest for a free Tibet
Yesterday, some 100 people demonstrated for a free Tibet in front of the BOIC-headquarters (Belgian Olympic Committee) in Brussels. This brought me into contact with another Chinese minority, who also deserve some attention.
Not a big deal, no big purposes and no violence. It is always interesting to see these people demonstrating, because it never has any sense of hate. Some 6 youngsters were urging the crowd to shout out loud "Stop killing in Tibet", "We want freedom, we want justice", "No olympic torch in China" and so on. Purpose of this manifestation was asking that the olympic torch should not pass through Tibet, because this would be seen as a provocation. The demonstration ended with the Tibetan national hymn.
Two people caught my special attention. In stead of waving the Tibetan flag, they waved a blue Turkish flag, the flag of Uyghuristan (the Chinese province Xinjiang). Now this is something most people don't know; that there is also a muslim minority in China, the Uyghurs, whose country is also an 'autonomous' region. Like Tibet, it also saw a big migration of native civilians (Uyghurs) to other parts of China (or other countries) and an immigration of ethnic Han-Chinese civilians into the region. Uyghuristan is rich in oil and gas, so this shouldn't be surprising.
The guy I spoke to, Marat, is living in Brussels. "We are less known, and also less present in both Brussels and Europe, but we are here to support Tibet and their struggle, because more or less the same things are happening in Uyghuristan (East Turkestan)," he says. Marat speaks French to me, but his native language is Uyghur, a language closely related to...Turkish (and most other Central-Asian languages).
I thought it was interesting, because it isn't really fair that the world is supporting Tibet, while it remains blind for another autonomous region with (almost) the same problems. Uyghuristan was also occupied in 1949, and its people was (is) also oppressed. The now called 'Xinjiang Uyghur Autonomous Region' (XUAR) hosts a minority of Uyghurs, Kazakhs, Kyrgyz and other people of central-Asian origin.
I will do more research about XUAR, and post a separate article about this.
Not a big deal, no big purposes and no violence. It is always interesting to see these people demonstrating, because it never has any sense of hate. Some 6 youngsters were urging the crowd to shout out loud "Stop killing in Tibet", "We want freedom, we want justice", "No olympic torch in China" and so on. Purpose of this manifestation was asking that the olympic torch should not pass through Tibet, because this would be seen as a provocation. The demonstration ended with the Tibetan national hymn.
Two people caught my special attention. In stead of waving the Tibetan flag, they waved a blue Turkish flag, the flag of Uyghuristan (the Chinese province Xinjiang). Now this is something most people don't know; that there is also a muslim minority in China, the Uyghurs, whose country is also an 'autonomous' region. Like Tibet, it also saw a big migration of native civilians (Uyghurs) to other parts of China (or other countries) and an immigration of ethnic Han-Chinese civilians into the region. Uyghuristan is rich in oil and gas, so this shouldn't be surprising.
The guy I spoke to, Marat, is living in Brussels. "We are less known, and also less present in both Brussels and Europe, but we are here to support Tibet and their struggle, because more or less the same things are happening in Uyghuristan (East Turkestan)," he says. Marat speaks French to me, but his native language is Uyghur, a language closely related to...Turkish (and most other Central-Asian languages).
I thought it was interesting, because it isn't really fair that the world is supporting Tibet, while it remains blind for another autonomous region with (almost) the same problems. Uyghuristan was also occupied in 1949, and its people was (is) also oppressed. The now called 'Xinjiang Uyghur Autonomous Region' (XUAR) hosts a minority of Uyghurs, Kazakhs, Kyrgyz and other people of central-Asian origin.
I will do more research about XUAR, and post a separate article about this.
woensdag 9 april 2008
Brussels International
Hi,
After two weeks of writing for Brussel Deze Week, I can say that Brussels is still a fantastic city, hosting more communities than you can imagine.
Did you know that there are even Uyghurs living in this capital? I will help you: Uyghuristan is the western part of the former Central-Asian Turkestan, which is now part of China. A hot topic.
I am following the Tibetan community of Brussels. You won't see me displaying Tibetan flags on my blog, or walking around with some 'Free Tibet' Button. No, my way of showing my opinion is by writing...articles. Mostly, I haven't got 'An Own Opinion' (mind the big 'O'). Journalism is the art of balancing, of being angry without losing the other side out of sight. Having an opinion, but being able to listen to the other side.
With my article about the Tibetan community, I am aware that I might be getting attracted by the idea of 'freeing Tibet'. I feel it is more an act of subtility, of gently showing this community to my readers, together with achievements, threats, but also with weaknesses. So you won't spot me with a flag, button or whatever can be used to make a statement. My articles are a statement, as a journalist. My personal opinion is something else. I try to convergate them. If I can help people while being a journalist, I help. But that doesn't mean that I will attach myself to one part.
I made the idea of posting more while working in Brussels. It doesn't always have to be about the Balkans, or something like that...
Regards,
Christophe
After two weeks of writing for Brussel Deze Week, I can say that Brussels is still a fantastic city, hosting more communities than you can imagine.
Did you know that there are even Uyghurs living in this capital? I will help you: Uyghuristan is the western part of the former Central-Asian Turkestan, which is now part of China. A hot topic.
I am following the Tibetan community of Brussels. You won't see me displaying Tibetan flags on my blog, or walking around with some 'Free Tibet' Button. No, my way of showing my opinion is by writing...articles. Mostly, I haven't got 'An Own Opinion' (mind the big 'O'). Journalism is the art of balancing, of being angry without losing the other side out of sight. Having an opinion, but being able to listen to the other side.
With my article about the Tibetan community, I am aware that I might be getting attracted by the idea of 'freeing Tibet'. I feel it is more an act of subtility, of gently showing this community to my readers, together with achievements, threats, but also with weaknesses. So you won't spot me with a flag, button or whatever can be used to make a statement. My articles are a statement, as a journalist. My personal opinion is something else. I try to convergate them. If I can help people while being a journalist, I help. But that doesn't mean that I will attach myself to one part.
I made the idea of posting more while working in Brussels. It doesn't always have to be about the Balkans, or something like that...
Regards,
Christophe
dinsdag 25 maart 2008
Publishing for Brussel Deze Week
Christophe Degreef will work for the Brussels weekly Brussel Deze Week starting from March 25th 2008 until mid-june 2008.
Items, ideas, opinions about everything related to this blog and Brussels are welcome on christophe.degreef@gmail.com
Items, ideas, opinions about everything related to this blog and Brussels are welcome on christophe.degreef@gmail.com
vrijdag 22 februari 2008
Self-fulfilling prophecy?
The past events in Kosovo have made me thinking. I can hear some ghosts from the past coming back.
For the good understanding, without losing objectivity: I fully endorse an independent Kosovo. I did research for the subject, and if there was something I could conclude, it was that Kosovo deserves a chance. A chance for dealing with its own problems, a chance to make something out of their story and the chance to construct itself. But these things take, as you might have read while I was in Kosovo, time. Much time.
There are voices appearing that now every part of the Balkan can claim its independence, and that there are also many Albanians living outside Kosovo. So? Has the world met new Liberation armies the past year that wanted to split a region of? I mean, if you are talking too much about this subject, it will happen one day. Self-fulfilling prophecy. There surely are people left that want to create a newly independent state. And indeed, there are many reasons to be warned, but you have to give the region the time to be itself. And by calling on unsolved minority claims, it is my opinion that the longer you wait and the more you fear that some groups may separate, this will actually happen.
So, just wait and see. There isn't anything burnt now. Except for a frontier post and some embassies...
For the good understanding, without losing objectivity: I fully endorse an independent Kosovo. I did research for the subject, and if there was something I could conclude, it was that Kosovo deserves a chance. A chance for dealing with its own problems, a chance to make something out of their story and the chance to construct itself. But these things take, as you might have read while I was in Kosovo, time. Much time.
There are voices appearing that now every part of the Balkan can claim its independence, and that there are also many Albanians living outside Kosovo. So? Has the world met new Liberation armies the past year that wanted to split a region of? I mean, if you are talking too much about this subject, it will happen one day. Self-fulfilling prophecy. There surely are people left that want to create a newly independent state. And indeed, there are many reasons to be warned, but you have to give the region the time to be itself. And by calling on unsolved minority claims, it is my opinion that the longer you wait and the more you fear that some groups may separate, this will actually happen.
So, just wait and see. There isn't anything burnt now. Except for a frontier post and some embassies...
woensdag 6 februari 2008
maandag 14 januari 2008
Being back in Belgium means that Kosovo feels like a faraway-story, that I observed somewhere in history. I also have this feeling that I can write a book instead of an article about everything I did in Prishtina.
This week will be crucial. I will decide if I have enough material, I have done enough interviews and if my work in Prishtina was sufficient. I think so, but you never know.
These times of crossmedia-oriented issues also involve further postings on my blog.
I will start with yet another picture. Wait and see!
Christophe
This week will be crucial. I will decide if I have enough material, I have done enough interviews and if my work in Prishtina was sufficient. I think so, but you never know.
These times of crossmedia-oriented issues also involve further postings on my blog.
I will start with yet another picture. Wait and see!
Christophe
donderdag 3 januari 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)