Een bezoekje aan onze in hetzelfde land wonende zuiderburen - lees: Walen - kan wonderen doen. Het voorbije weekend kon je me dan ook in de Ardense natuurpracht terugvinden. Ook daar zijn de bomen groen en houden mensen zich in het weekend ledig met een vorm van moderne, consumptiegerichte vrijetijdsbesteding. Tot zover zijn we allen Belgen. U leest het goed.
De hardnekkige Vlaming in mij wilde natuurlijk wandelen. Dergelijke heuvels komen in ons redelijk platte noorden niet voor, laat staan dat er nog van die schattige en kristalheldere beekjes voorkomen. En dus programmeerde ondergetekende een daguitstap naar de vallei van het riviertje met de meest ronkende naam in ons Belgenland: de Ninglinspo.
Dit riviertje - een zijrivier van de Amblève - ligt even buiten Remouchamps en is een kort leven beschoren: slechts een kilometer of twee scheiden bron en monding. Maar daartussen...
De Ninglinspo heeft gedurende duizenden jaren zijn vallei prachtig weten boetseren. Enig in België zijn de in de rotsen uitgeholde 'glijbanen' en diepe poelen, een ware canyonervaring. Allemaal het werk van het water en wat tijd op overschot. Ik kon met moeite het Indiana Jonesgevoel onderdrukken terwijl ik met mijn vriendin het
smalle pad naast het wilde riviertje afdaalde. Zo mooi, zo zuiver, zo on-Belgisch.Het weer viel ook best mee: af en toe een fikse stortbui, afgewisseld door lange periodes van zon, een zachte bries en een graad of twintig. Ideaal voor mijn natuurvorsersnamiddag.
Want, u weet het of u weet het niet, ik heb in mijn nog jongere jaren fossielen en mineralen verzameld. Dat was nog eens een obsessie. Indien u bij toeval vorige zaterdag ook in deze vallei aan het wandelen was, die blonde jongen met lange lokken en een zwart shirt met '9' op, de hele tijd foto's nemend van de vele watervalletjes en met de neus altijd spiedend naar interessante geologische afzettingen in de oude rotsen, was ik. De roodharige deerne in mijn kielzog, dat was mijn vriendin. Ze liet me spelen als een losgelaten kind in deze Japanse tuin avant la lettre. Christophe in wonderland.
Het bladgroen, de kruinen en de frisse lucht, slechts opgewarmd door het eenvoudige zonlicht, schiep een ietwat mystieke sfeer. Onder het loof, de nooit ophoudende fotosynthesebron, was het koel. Waterdamp kringelde hier en daar voorzichtig omhoog.
Ik voelde me thuis tussen deze elementen. De fantasie sloeg snel op hol. Plannen werden gesmeed om eens met een spannend pakje, een helm en touwen een heuse
canyoning te organiseren. Misschien ietwat overdreven. Maar toch. België heeft nog mooie plekjes.Zoals de drabbige roestkleurige modder in sommige poelen naast de Ninglinspo, de geologische afzettingen in de vorm van gelaagde gesteenten, schisten, kwartsieten en kwartsblokken met af en toe een paar bergkristallen. Ietwat meer microscopisch dan. In een canyon op schaalmodel is dat een correcte verhouding.
Een plaats voor eeuwig opgeslagen in mijn verbeelding dus, waar tijd slechts het ritme van de eeuwigheid bepaalt, en waar verplichtingen zich enkel manifesteren als eenvoudig genieten van de dingen, van de natuur, van het gezellig samenzijn van de neuronen en synapsen in mijn hersenen. Van kleine aspecten van deze levenscocon. Het eten van een boterham met kipfilet, met het klaterwater en het groen als decor. Het moet niet altijd Kosovo, Rwanda of Egypte zijn.
Ondertussen krijgen diverse scenario's over wat er de volgende maanden met mijn leven zal gebeuren, steeds meer vorm. Er zijn talloze opties, wat de toekomst uitermate boeiend maakt. Ik heb het immers zelf niet helemaal in de hand. Lotsbestemming en fatalisme zijn niet echt aan mij besteed, maar enige tussenkomst van een zeker lot sluit ik niet uit.
In wat voor land dat zal zijn, en onder welke voorwaarden, daar hou ik me even niet zo nauwgezet meer mee bezig. De politieke desinteresse is zeker niet totaal, maar is een bron van enig leedvermaak. Het enige woord dat men in deze crisis nog niet in de mond genomen heeft moet wel zoiets als 'tetten' zijn. Binnenkort ben ik echter opnieuw 'back on track' als journalist bij Brussel Deze Week voor één maand, en wie weet - de boodschap is er uit - nadien voor onbepaalde duur, waardoor mijn leven een toch wel drastische wending zal nemen. Na mijn diploma, rijbewijs en eventueel werk is alleen wonen dan misschien de volgende stap. Ik droom er alleszins van. Reisplannen worden even in de koelkast gezet, ergens met spijt in het hart, maar vermits het algemeen geweten is dat je daarvan niet doodgaat en dat landen niet de gewoonte hebben op te houden te bestaan. Alhoewel...
M.a.w.: To be continued.
Ondertussen nog even vermelden dat ik de draad van zowel mijn DJ-activiteiten als van mijn ambientproject opnieuw zal opnemen. Dit na enkele maanden inactiviteit. Had het te druk met allerhande journalistieke projecten.
Ondertussen leest u waarschijnlijk met stijgende verbazing mijn levensverhaal. Houden zo.
Vriendelijke groeten
Christophe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten