11 augustus. De datum waarop ik voor het laatst nog eens iets publiceerde op deze blog. Ik zou zeggen: God, wat gaat de tijd snel. Die God staat er alleen voor de vorm, versta me alstublieft niet verkeerd.

Ondertussen werk ik al drie maanden voor Brussel Deze Week. De zomer, die grotendeels in spanning werd doorgebracht, spanning voor de vacature en de daarop volgende job, is eveneens voorbij. Met de eerste sneeuw neigen mijn vingers naar een voorlopige balans, terwijl ze weinig sierlijk over de toetsen van mijn klavier zweven. Maar in zulk een traditionele balans heb ik allerminst zin.

Want daarvoor is het nog te vroeg. Ik ben eenentwintig, het leven vliegt vooruit. Waar ik vroeger overdreven symbolisch belang hechtte aan terugblikken en stilstaan, kies ik nu voor de vlucht vooruit. Maar voeg daar alstublieft geen 'volle' aan toe. Met momenten, zoals dit weekend, wentel ik me nog graag in wat nostalgie. Het is er ook het weer voor.

Journalistiek is een prachtvak. Voor de conditie, voor het brein. Voor het amusement ook. Nog nooit heb ik me zo goed geamuseerd bij het uitvoeren van taken. Zelfs uitsluitend francofone gemeenteraden, badend in lethargie en kerkfabrieken, boeien me. Telefonische interviews gebeuren vaak met de nodige schwung. Face-to-face-interviews met de nodige koffie en joie-de-vivre. Het koffiezetapparaat op de redactie is de zon, het middelpunt waarrond de redacteuren draaien. De witte e-mac-computers de middelen. De verhalen de doelen.

En elke zichzelf respecterende persconferentie heeft uitstekende wijn in de aanbieding. Als je in een stad als Brussel werkt, en kunt vertrouwen (alhoewel) op een stadsbusnet, mag je af en toe een glaasje meer drinken.

Pas met in die gekke hoofdstad te werken begint het me te dagen dat België nog complexer is dan je kan vermoeden. Vooraleer ik echter met het traditionele discours begin over ondergewaardeerd Brussel, Vlamingen met dorpsmentaliteit en Franstaligheid: ik geloof heilig dat er werkelijk niemand is die (bondig) kan vertellen hoe België werkt. Dat is de last die we met ons meezeulen.

En het Nederlands in de hoofdstad? Dat valt best mee.

Sta me toe, beste lezer, volgende keer een gewone werkdag te verslaan. U leest het de komende week.

Eindigen doen we met een totaal losgeslagen quote, maar wel uniek en lang geleden:

"Parler Français, c'est plus efficace qu'une guerre civile" (Baconfoy uit De Collega's)