Gezocht: betontechnoloog

Solliciteren is een vak apart. Gelukkig kom je en route de nodige grappen tegen, die de hele rimram van CV's, vaardigheden, diploma's, kennis en mooi opgestelde briefjes waarin je verklaart dat je toekomstige werknemer wel stom moet zijn als hij jou de job niet zou toekennen, enigzins draaglijk maken.

Wist u dat er zoiets bestaat als een betontechnoloog? Stond gisteren in een mail van Vacature. Wel, ik wist ook niet van het bestaan van dit leuke beroep af, tot gisteren. Maar vacatures voor journalisten? Ik zwijg in alle talen. De meeste vacatures ook.

De komende maand weet ik wel wat gedaan. Ik ga immers als jobstudent-redacteur aan de slag bij Brussel Deze Week (jaja, na mijn stage heb ik me daar minstens voor één maand weten binnenpraten). En binnen één maand leest u een update van wat ik daarna ga doen. Afspraak, voor dit gedeelte althans, op 31 augustus.

Als de goden me gunstig gezind zijn, werk ik in september hopelijk ook voor Brussel Deze Week. Fulltime dan. U weet dat september traditioneel een vakantiemaand voor me is, maar van één keer niet te reizen ga je niet echt dood. Het is immers voor de 'goede zaak'. En eerlijk: ik zou ook wel tranen van geluk kunnen huilen als ik fulltime aan de slag zou kunnen als journalist bij Brussel Deze Week. En ik geef een fuif als ik mijn perskaart heb. Deal!

Onder invloed van al dit geplan en al deze nadenkendheid, begint het me te dagen dat al deze toekomstmuziek mijn halve leven gaat bepalen. Vanochtend, in alle koelte op de fiets, had ik zowaar een toekomstvisoen. Het is te zeggen...niet echt een visioen, maar eerder een sterk gevoel dat alles in de juiste plooi zou vallen. Er hing iets speciaals in de lucht. Als ik dus 'journalist blijf pleiten', en berust in alles wat binnen de magische oogstmaand augustus zal gebeuren, kom ik er wel. Mocht ik in het Midden-Oosten wonen, ik zou er geheid nog een In'shallah aan toevoegen.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik ook plannen aan het maken om op mijn ambitieuze manier opnieuw te DJ'en. Ik had het al aangekondigd op mijn vorige post, maar ondertussen zijn er toch al twee draaisessies voorbij, en voel ik dat het echt wel opnieuw iets wordt. Eén vaststelling: Dedju, dat was lang geleden. En ik had het niet echt door. In journalistiek studeren is dan toch veel meer tijd gekropen dan verwacht. En dan schuif ik hobby's nogal makkelijk aan de kant. Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd ook veel heb gelezen, iets wat ik nu toch makkelijker doe dan in het verleden. Mijn voorliefde voor turven, dikke kluiven en vakkundige politiek-actuele werken groeit met de dag.

Maar we gaan het vandaag niet echt over politiek of actualiteit hebben. Fuck it. Ik had het dus over Avenue Métropole, een ronkende naam om te DJ'en, waarbij veel mensen zich afvragen "Kan dat niet in't Nederlands/Vlaams?" (Al gehoord op een fuif waar ik voor de muziek zorgde).

Sta me toe een paar regeltjes, zo niet een visie, te formuleren:

1. DJ Avenue Métropole draait enkel de muziek die hij goed vindt
2. Ik draai enkel met vinyl - of heel zelden CD's - op fuiven.
3. Ik weiger mee te doen aan de MP3- hype van hedendaagse DJ's.
4. Ik ben geen stijlicoon en koester ook geen enkele verlangen om dat te zijn.
5. Ik draai niet enkel één genre, maar de genres waar ik die avond zin in heb.
6. Als alle bovenstaande regels gerespecteerd worden, dan zorg ik gaarne voor muziek, zonder verpinken...
7. Ik draai nooit langer dan drie uur.
8. Desnoods draai ik voor een selecte kring, intimi of louter als amusement voor mezelf. Ik ben trendongevoelig.

Mijn muziekstijlen tenslotte: Drum&Bass, House, jazz, techno, elektro, ambient, soul, funk,...veel dus. Ik ga geen boom opzetten over vermaledijd hokjesdenken, vermits ik vaak wel in hokjes denk. Maar toch: eigenlijk maakt het niet uit wat ik draai, zolang het goed klinkt en voor de nodige sfeer zorgt. Simpel.



Nu ik over mijn muziek heb gepraat, staat het me vrij om u gedag te zeggen. De rest - verslag van mijn eerste werkdag - leest u morgen of het komende weekend. En uiteraard zal ik tijdens mijn job meer publiceren dan tijdens de voorbije vakantiemaand. Er zit immers veel in de lift.

Christophe

On the road
to nowhere, horizon and abroad.

De kleine canyon - de toekomst

'Ver heen'. Dat is, in vogelperspectief, een rake benaming voor de huidige politieke impasse. Dit land is een grap, een vliegend circus dat door niet nader definieerbare krachten lijkt samen te blijven hangen. Geen mens die immers nog weet hoe het nu met de economie, de crisis, de regering en een duister kiesarrondissement verder moet. In die volgorde.

Een bezoekje aan onze in hetzelfde land wonende zuiderburen - lees: Walen - kan wonderen doen. Het voorbije weekend kon je me dan ook in de Ardense natuurpracht terugvinden. Ook daar zijn de bomen groen en houden mensen zich in het weekend ledig met een vorm van moderne, consumptiegerichte vrijetijdsbesteding. Tot zover zijn we allen Belgen. U leest het goed.

De hardnekkige Vlaming in mij wilde natuurlijk wandelen. Dergelijke heuvels komen in ons redelijk platte noorden niet voor, laat staan dat er nog van die schattige en kristalheldere beekjes voorkomen. En dus programmeerde ondergetekende een daguitstap naar de vallei van het riviertje met de meest ronkende naam in ons Belgenland: de Ninglinspo.

Dit riviertje - een zijrivier van de Amblève - ligt even buiten Remouchamps en is een kort leven beschoren: slechts een kilometer of twee scheiden bron en monding. Maar daartussen...

De Ninglinspo heeft gedurende duizenden jaren zijn vallei prachtig weten boetseren. Enig in België zijn de in de rotsen uitgeholde 'glijbanen' en diepe poelen, een ware canyonervaring. Allemaal het werk van het water en wat tijd op overschot. Ik kon met moeite het Indiana Jonesgevoel onderdrukken terwijl ik met mijn vriendin het smalle pad naast het wilde riviertje afdaalde. Zo mooi, zo zuiver, zo on-Belgisch.

Het weer viel ook best mee: af en toe een fikse stortbui, afgewisseld door lange periodes van zon, een zachte bries en een graad of twintig. Ideaal voor mijn natuurvorsersnamiddag.

Want, u weet het of u weet het niet, ik heb in mijn nog jongere jaren fossielen en mineralen verzameld. Dat was nog eens een obsessie. Indien u bij toeval vorige zaterdag ook in deze vallei aan het wandelen was, die blonde jongen met lange lokken en een zwart shirt met '9' op, de hele tijd foto's nemend van de vele watervalletjes en met de neus altijd spiedend naar interessante geologische afzettingen in de oude rotsen, was ik. De roodharige deerne in mijn kielzog, dat was mijn vriendin. Ze liet me spelen als een losgelaten kind in deze Japanse tuin avant la lettre. Christophe in wonderland.

Het bladgroen, de kruinen en de frisse lucht, slechts opgewarmd door het eenvoudige zonlicht, schiep een ietwat mystieke sfeer. Onder het loof, de nooit ophoudende fotosynthesebron, was het koel. Waterdamp kringelde hier en daar voorzichtig omhoog.

Ik voelde me thuis tussen deze elementen. De fantasie sloeg snel op hol. Plannen werden gesmeed om eens met een spannend pakje, een helm en touwen een heuse canyoning te organiseren. Misschien ietwat overdreven. Maar toch. België heeft nog mooie plekjes.

Zoals de drabbige roestkleurige modder in sommige poelen naast de Ninglinspo, de geologische afzettingen in de vorm van gelaagde gesteenten, schisten, kwartsieten en kwartsblokken met af en toe een paar bergkristallen. Ietwat meer microscopisch dan. In een canyon op schaalmodel is dat een correcte verhouding.

Een plaats voor eeuwig opgeslagen in mijn verbeelding dus, waar tijd slechts het ritme van de eeuwigheid bepaalt, en waar verplichtingen zich enkel manifesteren als eenvoudig genieten van de dingen, van de natuur, van het gezellig samenzijn van de neuronen en synapsen in mijn hersenen. Van kleine aspecten van deze levenscocon. Het eten van een boterham met kipfilet, met het klaterwater en het groen als decor. Het moet niet altijd Kosovo, Rwanda of Egypte zijn.




Ondertussen krijgen diverse scenario's over wat er de volgende maanden met mijn leven zal gebeuren, steeds meer vorm. Er zijn talloze opties, wat de toekomst uitermate boeiend maakt. Ik heb het immers zelf niet helemaal in de hand. Lotsbestemming en fatalisme zijn niet echt aan mij besteed, maar enige tussenkomst van een zeker lot sluit ik niet uit.

In wat voor land dat zal zijn, en onder welke voorwaarden, daar hou ik me even niet zo nauwgezet meer mee bezig. De politieke desinteresse is zeker niet totaal, maar is een bron van enig leedvermaak. Het enige woord dat men in deze crisis nog niet in de mond genomen heeft moet wel zoiets als 'tetten' zijn. Binnenkort ben ik echter opnieuw 'back on track' als journalist bij Brussel Deze Week voor één maand, en wie weet - de boodschap is er uit - nadien voor onbepaalde duur, waardoor mijn leven een toch wel drastische wending zal nemen. Na mijn diploma, rijbewijs en eventueel werk is alleen wonen dan misschien de volgende stap. Ik droom er alleszins van. Reisplannen worden even in de koelkast gezet, ergens met spijt in het hart, maar vermits het algemeen geweten is dat je daarvan niet doodgaat en dat landen niet de gewoonte hebben op te houden te bestaan. Alhoewel...

M.a.w.: To be continued.

Ondertussen nog even vermelden dat ik de draad van zowel mijn DJ-activiteiten als van mijn ambientproject opnieuw zal opnemen. Dit na enkele maanden inactiviteit. Had het te druk met allerhande journalistieke projecten.

Ondertussen leest u waarschijnlijk met stijgende verbazing mijn levensverhaal. Houden zo.

Vriendelijke groeten

Christophe

Wat een mens zoal doet

Ja, wat heb ik de voorbije weken zoal zitten doen? Het is al een hele poos geleden dat ik nog eens iets nieuws gepost heb.

Van het leven genieten was één bezigheid (en is dat nog altijd). Het rustige gevoel al iets bereikt te hebben, en te kunnen meedrijven op de golven van de tijd. Wie weet de laatste keer voor mijn pensioen. De arbeidsmarkt lonkt, en kan veelbelovend zijn.

Sport, mountainbiken, joggen, wandelen. Maar ook koken, goede flessen wijn soldaat maken, bier hijsen in een bruin Brussels café en naar huis sukkelen. Uitslapen, afzakken naar donkere kelders van vertier en hemelse hedonistische hoogten verkennen. Druk? Met momenten. Vervelend? Uiteraard niet.

Veel gelezen ook de laatste tijd. Het verhullende 'België bestaat' van de Nederlandse Belgiëcorrespondent Bart Dirks. In deze woelige tijden een verdienstelijke analyse van een land dat we zelf beter begrijpen zonder het te beseffen, maar waarvoor we ons maar al te graag op buitenlanders verhalen om het zo mooi te kunnen verwoorden. Doe me toch maar een acht op tien.

En dan het schitterende, ontroerende stripverhaal 'Persepolis' van de Iraanse Marjane Satrapi. Een turf in minimalistische zwart-witstijl, met een dijk van een verhaal. De psyche van een land uitgelegd aan de hand van de psyche van één uiterst intelligente dame. Moet het eerste stripverhaal zijn waardoor ik zo nu en dan een tamelijk dikke krop in mijn keel moest doorslikken. In een ruk uitgelezen ook. Een blijver, en een kroonjuweel in mijn boekencollectie.

Allemaal omdat ik me vorige week eens liet gaan in De Standaard Boekhandel. Staan nog op het programma: 'Fantastisch' van Kris Verburgh over het ontstaan van deze planeet en al zijn facetten, 'Op reis naar nergens' van journalist Marc Helsen en 'De Grote Beschavingsoorlog' van Robert Fisk.

Maar eerst een weekendje in de ardennen met mijn vriendin. Met andere woorden: eerst nog wat genieten vooraleer ik mezelf zal kastijden met zware lectuur.

En dat in een land in regelrechte chaos. Of misschien net daarom...