Ik herinner me nog goed hoe de bus Brussel-Sarajevo eindeloos kilometers vrat door het platte Kroatische Slavonië. Alsof er nooit een einde aan ging komen. Ik herinner me de hitte die op me neerviel aan de Bosnische grens, net over de rivier de Sava, bruin modderwater en een oponthoud van twee uur door een dubieuze lading huishoudartikelen die de chauffeur het land niet mocht binnensmokkelen. En ik herinner me mijn intrede in Sarajevo, ondertussen zo nodig nog warmer, met een dreigend onweer in de verte. De tram op, naar de Bascarsija, het historische centrum van de stad.
Allemaal één jaar geleden. God, wat ben ik ondertussen veranderd. Een jaar geleden dacht ik nog niet na over afgestudeerd zijn, was ik nog bezig met mijn herexamen Stem&uitspraak en voelde ik me een ontdekker toen ik in het onooglijk kleine bergdorpje Sinanovici een waar Nirwana bereikte, me wentelend in de stilte en het door mijnen omgeven gebergte.
De simpele geneugten van individueel reizen. Of ik dit jaar op reis kan, is vooralsnog niet zeker. Ik moet het hebben van mijn herinneringen.
Vanochtend toen ik wakker werd - te vroeg naar mijn zin, maar kom - was het zulk prachtig weer dat ik direct in mijn wandelschoenen gesprongen ben en twee uur het veld ben ingetrokken. Gisteren was ik ook al het veld in, maar dat was voor een reportage, en was een begoniaveld. Op bezoek bij kweker Luc Van Der Sype in Lochristi om te achterhalen waar de bloemetjes van het Brusselse bloementapijt nu eigenlijk vandaan komen. Van daar dus, voor een tiende althans. De rest leest u woensdag maar in Brussel Deze Week.
Tijdens mijn wandeling me een beetje bezig gehouden met fotografie. Ik vind dat rustgevend. Er stonden enkele strobalen op het korenveld, zeer fotogeniek tegen de azuurblauwe achtergrond. En op de achtergrond de ene zware vliegende kist na de andere.
Gisteren trouwens nog eens aan de Oostrand gedacht. Dat is die streek waar ze nu uitzonderlijk veel last menen te hebben van opstijgende vliegmachines. En de oostkant van Brussel, want die moeten uiteraard mee op de kar springen. Twee mogelijkheden: ofwel Brussel en die zoot klagers (kloot zagers, haha) verplaatsen en ze ergens op een kunstmatig eiland in de Perzische Golf een nieuw leven geven. Ik ben vergevingsgezind vandaag. Ofwel vliegen verbieden in België. Het slot er op. Allemaal met de caravan naar Spanje, Oezbekistan of New York. Veel beter voor de ecovoet overigens.
Overigens zag ik gisteren vliegtuigen opstijgen op baan 07R. Die vliegen dan in de richting van Leuven. toch niet echt de Oostrand als je 't mij vraagt.
Maar voor ik weeral in gemekker over de luchthaven herval: uiteraard heeft iedereen het democratische recht om zijn ongenoegen te uiten. Evenzeer als ik het recht heb om het geklaag in het belachelijke te trekken.
Ik zie straks Bert Anciaux. Dat is de Vlaamse minister voor Brussel. Anciaux breekt straks een muur af in Jeugdhuis 't Mutske in Laken, een uiterst fotogeniek moment. Uw reporter zal ter plaatse zijn.
Voor de goede verstandhouding - ik had het daarstraks over mijn wandeling - nog een uiterst mooie foto om af te sluiten. Ik moet alweer het veld in. Journalisten vinden doorgaans geen rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten