vrijdag 27 juni 2008

Bachelor in de Journalistiek met Onderscheiding















Twee glazen champagne, een diploma en een dame als gesprekspartner. Ondergetekende liet zich de avond welgevallen. Mijn haar wordt wel lang.

Drie jaar studeren. Het zit er op. Snel voorbij, gevolgd door de foute receptie met heel veel champagne. Voorafgegaan door een plechtigheid in een bioscoopzaal met rood tapijt, een veredelde pornobioscoop met de studenten als hoofdrolspelers. Maar niet op de manier die u nu in uw hoofd heeft. Viezerikken.

Moeders en traantjes. Spotlights. Enthousiaste docenten die de lof zingen over mijn Kosovoproject. En dan dat diploma vasthouden, die plechtige tekst, die titel, die graad. Ik heb het gedaan.

Zesenzeventig procent. Vier punten onder Grote Onderscheiding, maar dat kan geen kwaad. Een zestien op twintig voor mijn reportage over Kosovo. Een zeventien op twintig voor mijn Stage. Maar ook een tien op twintig voor het vak radiotechnieken, allesbehalve een minnares of goede vriend. Tegenvallende punten voor Engels, maar direct goed gemaakt door mijn eindwerkquotering. Ik weet immers dat mijn Engels meer dan behoorlijk is. Getuige het verleden (maar ook de toekomst - vergis u niet) van deze blog. En mijn interviews in Kosovo.

En geen punten onder de tien of addertjes onder het dorre gras der ongesmeerde stembanden of verkeerde ademhaling. Acht glazen champagne (het kunnen er ook meer geweest zijn) toverden ondergetekende om tot een spraakwaterval met enige kennis van zaken. Prompt zijn de oplossingen voor de crossmediale toekomst van de Journalistiek voorhanden. De toekomst oogt mooi, de wereldproblemen zijn net iets draaglijker. Best wel een egocentrische bedoening, zulk een diplomaceremonie. Maar voor een keertje mag dat wel, in alle bescheidenheid.

Wat ik de komende maanden zal doen? Verklap ik nog niet. Misschien weet ik het zelf nog niet. Turkije met mijn vriendin Lieve in september. Werken bij Brussel Deze Week in augustus (en daarna...?). Maar eerst genieten van de tijd en het relatieve comfort van mijn diploma. Voor even. U kent me immers, ik kan niet stilzitten.

Christophe

Geen opmerkingen: