De grenzen van het Gewest - - - Opinie

Vandaag gelezen in een persbericht: de Brusselse actiegroep tegen nachtvluchten 'Bruxelles Air Libre Brussel' wil Brussels Airport tijdelijk sluiten als de huidige noordoostenwind zou blijven aanhouden. Mijns inziens heeft de vliegtuigcrash van afgelopen zondag meer kwalijke gevolgen dan verwacht, alleen treft ze de verkeerde mensen.

Er wordt in sommige politieke kringen weleens gezegd dat Vlaanderen Brussel niet wil. Een stelling die ik staaf noch onderschrijf. Een oproep als die van Air Libre doet me eerder iets anders vermoeden. Namelijk dat Brussel zijn luchthaven niet moet. Du jamais vu.

Een hoofdstad die misschien wel zijn voornaamste toegangspoort in zulk een daglicht stelt kan moeilijk een hoofdstad zijn. Gelukkig betreft het hier maar de mening van een groepering. Dat die groepering, volgens eigen waarneming, toch heel wat aanhang heeft, dwingt evenwel tot nadenken.

De kern van het probleem zit hem in het baangebruik bij noordoostenwind. Vermits baan 02/20 momenteel niet gebruikt kan worden wegens een vliegtuigwrak op het uiteinde er van, moeten vliegtuigen voor landingen gebruik maken van landingsbaan 7L, waarvan de aanvliegroute boven de noordoostelijke gemeenten van het Brussels Gewest ligt. En verder: het Pajottenland. Daar zitten ze nu dus - logisch - met veel overvliegende toestellen. En dat zijn ze daar niet gewoon, omdat baan 7L zelden gebruikt wordt voor landingen.

Het toeval dwingt de luchtvaartautoriteiten nu echter gebruik te maken van deze baan. Dat daarmee heel wat mensen in hun (nacht)rust gestoord zijn, kan ik best begrijpen. Maar het is tijdelijk, tot het wrak van de Boeing is geborgen. Daarnaa wordt zeer waarschijnlijk opnieuw naar de gebruikelijke configuratie overgeschakeld.

Als je landende vliegtuigen boven je huis niet gewoon bent, dan kan je er van schrikken. Maar dat maakt een landing nog niet noodzakelijk onveilig, zelf al gebeurt het boven een dichtbevolkt stadsdeel. Maar dat dergelijke schrikreacties leiden tot een absurd voorstel als 'de luchthaven moet gesloten worden', enkel en alleen omdat de vliegtuigen die Brussels Airport aandoen momenteel moeilijk anders kunnen landen, getuigt eerder van een alarmerende vorm van kortzichtigheid, dan van een doordachte oproep.

Dat aanvliegroutes niet boven de dichtst bewoonde zones liggen, is logisch, en een luchthaven dient rekening te houden met zijn omwonenden. Maar volgens mij wordt dat al gedaan. De meeste vliegtuigen landen op de banen 25L en 25R, waarvan de aanvliegroutes grotendeels boven dichter bevolkte delen Vlaanderen liggen, om niet te zeggen, velden. Ik kan het weten, want ik woon er. Bij het opstijgen op dezelfde banen, wat eveneens het meest frequent voorkomt, houden vliegtuigen daarentegen ook al rekening met Brussel, vermits ze bij het opstijgen meestal al een grote bocht maken om de dichtst bewoonde stadsdelen te mijden.

En over de risicofactor: ik fietste vroeger naar school langs het wegje waar nu het wrak van de Kalitta Boeing 747 ligt. Dat is, achteraf gezien, risico. Maar ik heb me nooit echt veel vragen gesteld over het risico dat gepaard gaat met het wonen naast een luchthaven. It's part of the game. Volgens mij is de angst van actiegroepen als Air Libre eerder gespeeld, en berust het op een aangepaste versie van het bekende nimby-syndroom. Crashen mag, maar niet in mijn achtertuin. Diegenen die eigenlijk het minst hoeven te vrezen voor ongelukken, vrezen het meest luidop. En zeggen dat die mensen van op afstand willen bepleiten dat Brussels Airport een regionaal luchthaventje moet worden. Er is nood aan dialoog, en de luchthaven heeft een spreidingsplan nodig, alleen omdat dat het eerlijkst is. Maar dat spreidingsplan moet gebaseerd worden op veiligheid en welzijn, en niet op de plotse angsten van een select clubje. Zolang niet bewezen is dat het gebruik van baan 7L gevaarlijk is, zijn reacties als deze overbodig, en voeden zij het debat niet. Integendeel.

Reacties: christophe.degreef@gmail.com