De grootstedelijkheid van een stad meet je af aan het soort voetpad

Steden zijn ijdel: ze tonen graag hun pracht, pronken met wat hen het aura van een stad geeft en pakken uit met datgene wat hen boven zichzelf doet uitstijgen. Een goede manier om de (groot)stedelijkheid van een stad te meten is het voetpad.

Er zijn steden, mijn persoonlijke favorieten, die zich beperken (of misschien eerder: verruimen) tot gewoon gegoten asfalt: niet teveel poespas, eerder iets wat zich nogal makkelijk laat onderhouden. Groots is het niet, praktisch wel. Vaak is het in zulke steden erg makkelijk wandelen, zeker voor naaldhakjes en mensen die consequent steeds met een te dunne zool rondlopen. Waartoe ik mezelf reken.

Mooi blijft het echter niet. Soms doen boomwortels nu eenmaal wat de boom doet: groeien, en wie onder ons heeft nog nooit zo'n laag asfalt gezien, gebocheld, opengebarsten en kapotgegroeid, als een puist. Als ik me het goed herinner, is dit iets wat Belgrado, de hoofdstad van Servië, nogal kenmerkt. Maar toch blijft het iets hebben. Belgrado is ondanks dit schoonheidsfoutje een echte stad.

Je hebt ook steden die asfalt nuttigen omdat ze zich gedwongen voelen: in Londen kan de rolstoelgebruiker genieten van asfalt waar hij of zij van het trottoir moet rijden om over te steken. Typisch Angelsaksisch. Niet vallen.

Maar mijn favoriet inzake steense stadsheid - niet alleen voor trottoirs trouwens - is New York. Daar bestaat het trottoir uit robuust vierkante stoeptegels, als je 't mij vraagt niet te verwoesten, de eeuwigheid trotserend en zeer makkelijk te onderhouden.

Brussel, we zijn er eindelijk, heeft geen stadse tegels. Wie de Belgische hoofdstad wat kent, weet dat je op een regenachtige dag maar beter de vele losliggende tegels vermijdt. Om een nat been te voorkomen. En ook op droge dagen is het erg gesteld met de stadshuid, die ons normaal gezien door de stad moet leiden als Mozes zijn volk door andere woestenijen leidde.

Gepokt, gemazeld. Schurftig. En smerig. Een stad verdient beter. Respect voor een stad dwing je af door een rode loper te leggen, en niet door de huid te laten verkommeren.